De voorbereidingen zijn zo’n beetje afgerond. Voorlopig geen naweeën van eerdere behandelingen. Alles is stilgelegd, tenzij het direct met de bestraling te maken heeft. Geen logopedie meer tot na de bestraling. Voorlopige prognose van de logopedist: 3 maanden na de operatie is je stemvermogen op z’n slechtst en 1 jaar na de operatie op z’n best. Het traject wordt na de bestraling hervat. Hatseklats. Naast de bestraling wordt ik nauwlettend in de gaten gehouden door de mondhygiëniste en de diëtiste. De bestraling gaat voor schilfers in mijn mond zorgen waardoor ik 8 keer per dag met een zoutoplossing moet spoelen, 3 keer per dag met een gaasje mijn tanden en speekselkliergebied moet schoonwrijven en 3 keer per dag met een uitsluitend op recept verkrijgbare fluoridetandpasta moet poetsen. Bloedtoevoer en glazuur zullen tijdens de bestraling het te verduren krijgen. De diëtiste houdt mijn gewicht en slikvermogen nauwlettend in de gaten. Er hangt gelukkig nog een tuinslangetje uit mijn maag, zodat overschakelen op sondevoeding geen probleem is. Mocht het nodig zijn.
Sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis. Ben ik 4 kilo afgevallen en weeg ik nu 75 kilo. Dat is een prima gewicht voor mij, mits het niet minder wordt. Ter voorkoming daarvan, slik ik 3 x per dag een medicinaal proteïne drankje. Met mokkasmaak. Die is tot nu toe de lekkerste. De hoestprikkels waar ik overmatig last van heb lijken geen voor de hand liggende oorzaak te hebben. De longen zijn schoon en doctoren kunnen geen directe aanleiding vinden. Een combi van codeïne en paracetamol moet dit op gaan lossen. Vooralsnog merk ik daar nog niet zoveel van.
Ik heb tot nu toe 5 van de 33 bestralingen gehad. Heel veel last heb ik nog niet. Een zwelling rond de littekens op mijn keel is enigszins zichtbaar en af en toe een droge mond. Hier en daar een incidenteel steekje, maar dat is te verwaarlozen. Moe was ik al en dat zal er niet beter op worden. Ik slaap, door de aanhoudende hoest, sowieso zeer onregelmatig. Er is veel routine voor me bijgekomen en ik ben er nog niet aan gewend. Het is nog geen automatisme, maar dat komt ongetwijfeld.
Vrouw Linda, broer Henk en dochter Natasja wisselen elkaar af om mij bijna dagelijks naar het ziekenhuis te brengen. Het zijn meestal gezellige ritjes. Omdat het fijne mensen zijn. Dan krijg je dat. De bestraling op zichzelf is niet prettig, maar duurt gelukkig maar enkele minuten. Met ontbloot bovenlijf word ik door middel van het Masker vastgenageld aan de bestralingstafel. De verplegers regelen de rest vanuit een andere ruimte. Ik houd altijd maar mijn ogen dicht tot het voorbij is. Ik heb nog niet mijn hand hoeven opsteken om de procedure te onderbreken. De hoest houdt zich koest. So far.
Morgenochtend om 10:00 uur mag ik weer. Broer Henk brengt me.
Gezellig.
Straal door doneren:
vadertje.backme.org
