Gisteren benoem ik in mijn column De Keerzijde enkele positieve persoonlijke ervaringen van het verder nogal rampzalige jaar 2020. De column is wonderwel positief ontvangen. Wat ik uit de reacties kan opmaken is dat de gemiddelde mens de afzeiksamenleving zat is. Het continue geklaag van alles en iedereen inclusief het afbranden van al dan niet publieke figuren, wordt de gemiddelde toeschouwer te veel. Iedereen heeft z’n eigen ellende en de behoefte aan positieve geluiden zoemt steeds luider rond. Na 9 maanden pandemie en alle daarmee gepaard gaande beperkende maatregelen, maatschappelijke onrust van de VS tot Nederland; het kwam allemaal tegelijk. Het ongekende verdriet dat door merg en been gaat bij elk persoonlijk coronaverhaal. Alle emoties komen los in 2020. Veel daarvan wordt in woede omgezet. Te veel, misschien wel. Daarom, gesterkt door mijn krabbel van gisteren, vandaag nog wat positieve ervaringen van mijn 2020.
Twee weken voordat er keelkanker bij me wordt geconstateerd, ben ik bij Eva Hoeke thuis geweest voor een lesje in schrijven. Een machtige ervaring. Niet alleen omdat het een overwinning op mezelf markeert, maar omdat het me moed geeft door te blijven schrijven. Eva blijkt een uitstekende motivator. Ik onthoud al haar lessen. Niet altijd houd ik mij eraan. Eva gaat waarschijnlijk uiteindelijk trouwen met Marcel van Roosmalen. Omstandigheden, waaronder corona hebben die plannen voorlopig in de war gestuurd. De dag dat ik cursus heb, kwam hij ook nog even voorbij schuifelen. Heel even had ik mijn twee favoriete columnisten samen in één kamer. Dat pakken ze niet meer af, dacht ik meteen. Hij zei me nog even gedag ook! Ik weet het. Ik ben snel tevreden. Gelukkig maar.
Dankzij Twitter heb ik een paar nieuwe vrienden gemaakt. Met sommige van hen zijn plannen in de maak om samen te komen in het after corona tijdperk. Ik zie daar naar uit en zij ook. Dat worden vast en zeker leuke ontmoetingen. Twitter heb ik in dit jaar ontdekt. Ik heb al heel lang een account, maar ik heb daar tot dit jaar nog nooit iets mee gedaan. Ik vind het een leuk medium. Alles dweilt daar rond. Van heel erg links tot heel erg rechts. En alles daar tussen in. Dat botst elke dag weer. Een onvermoeibare vicieuze cirkel. Maar er zijn meer cirkels dan alleen politieke. Alles vind je er terug. De diversiteit van de buitenwereld op je schermpje. Ik beperk mijn twitteractiviteiten meestal tot de aardige mensen. Volgens mijn standaard dan. Hoewel ik beken dat ik het niet kan laten om regelmatig scherpe kritiek te leveren op onzin. Dat is er gelukkig genoeg.
Stella Bergsma heb ik leren kennen op twitter. Wat een leuk mens is dat zeg! En wat een mooie schrijfster ook. Potverdorie. Toch maar mooi aan twitter te danken. En zo zijn er nog een handjevol met mensen die ik ‘ontdekt’ heb en waar ik veel plezier aan beleef. Stella noem ik bij naam omdat zij oprecht geïnteresseerd met haar volgers kwebbelt. Ik mag dat. Betrokken zonder dat ze geforceerd doet. Oprecht, dus. En ze heeft een grote mond waar ik vaak om moet lachen en die regelmatig tot denken zet. Maar het zijn voornamelijk al die mensen die ik voorbij zie komen die gewoon aardig voor elkaar zijn. Die lieve dingen voor elkaar doen. Zomaar.
En zojuist vind ik nog een bericht in mijn postbus van Dagmar Oudshoorn, Directeur Amnesty International die mij bedankt voor mijn medeverantwoordelijkheid bij de herwonnen vrijheid van Narges Mohammadi.
Dat is toch mooi, zeg nou zelf.
