Bestraling nummer 6 vandaag. Op zondag. Dit vanwege Kerstmis, aankomende week. Het ritme van 5 opeenvolgende bestralingen. Mijn broer Henk brengt me vandaag. Ondanks pijn in z’n donder is hij er gewoon. Ook hij heeft onderliggende kwaaltjes waar hij niks over wil horen. Ik laat het voor wat het is. Hij doet dit graag en ik heb hem graag mee. Punt. Het is heerlijk rustig op de weg. Nu pas ziet het eruit als een lockdown. Niet zoals eerder deze week werd gesuggereerd door de ANWB. In het ziekenhuis is het ook rustig. Voordat ik m’n jas uit heb, ben ik al aan de beurt. Vanwege aanhoudende hoestbuien heb ik een foamgordijntje voor mijn ademsanus hangen. Zo kan ik de hoestkriebel iets beter onder controle houden. Cruciaal als je stil moet liggen.
Tijdens de bestraling is mijn stoma onbedekt. Dit leek me geen probleem omdat we dit eerder van de week ook al zo hadden gedaan. Dat is toen zonder complicaties verlopen. Voor de bestraling begint wordt er altijd eerst een scan gemaakt. Dit om te bepalen of ik op de juiste manier vastgesnoerd lig in het masker. Dit is millimeterwerk. Deze keer was het, voor het eerst, niet in orde. Er moest een arts bij komen om naar de scan te kijken. De scan moest opnieuw worden gedaan nadat ik uit het masker was gehaald om er vervolgens weer in vast te worden gesnoerd. Dit keer was het in orde en kon de bestraling uitgevoerd worden. Al met al heeft het dusdanig lang geduurd dat mijn broer bij de receptie is gaan vragen of alles goed met zijn broer ging. De schat. Bij het verlaten van de bestralingsruimte kreeg ik het verzoek om morgen de ademsanus te bedekken met de daarvoor toegewezen stomaplug. Ik vind het best. Discussies vermijden als je niet kunt ouwehoeren is een noodzaak voor me geworden.
Langzaam beginnen de bijwerkingen van de bestraling vorm te krijgen. Mijn onderkin (voorheen mijn rechterborstspier) is langzaam maar zeker aan het opzetten. Het doet me zelf denken aan één van de deado’s uit R.I.P.D.
Mijn speekselproductie hapert en ondanks codeïne hoest ik me nog steeds dag en nacht de touwtering. Steken in mijn rechteroor en steken in de rechterkant van mijn keel. Gevoelige tong. Algehele moeheid. Allemaal niet zo erg, behalve als je bedenkt dat je nog 27 keer moet. Het zal mij benieuwen. Mijn huid schilfert nog niet en mijn (baard)haar valt ook nog niet uit. Wel ben ik voor het eerst misselijk na een bestraling. Dat bevalt me niks.
Ach wat, ik kan er toch niks aan doen en er is nog genoeg om naar uit te kijken.
