Einde jaar

Aan het eind van het jaar zijn er vaste patronen. Vastgeroeste decemberpatronen. De kerststress is elk jaar weer groter dan de feestvreugde. Maar, voor de traditieverheerlijkers, is er genoeg te smullen. Op TV. Rond Kerst. Elk jaar Home Alone 1 t/m geen idee. Eindeloos veel andere kerstfilms. De onvermijdelijke Kerstconcerten. Mariah Carey en Chris Rea. Het skischansspringen op nieuwjaarsdag. Daartussenin de oudejaarsconference(s) en de talloze overzichten die terugkijken op het jaar. Elke omroep heeft er wel één of meerdere. Het nieuwsjaaroverzicht van het Jeugdjournaal en een dag later voor de volwassenen. Het sportjaaroverzicht. Overal BN’ers die hun licht laten schijnen over het afgelopen jaar. Het zijn er zoveel dat ze nauwelijks meer weg te zappen zijn. Wissel van net, wissel je van BN’er, lijkt het wel.

Het zou belachelijk en kortzichtig zijn om 2020 een goed jaar te noemen. Alleen al door de miljoenen extra doden die er zijn gevallen door de Pandemie. Uit respect voor die mensen zou niemand 2020 een fantastisch jaar mogen noemen. Dus ik ook niet. Maar ik heb wel persoonlijk fantastische momenten beleefd, waarvan de geboorte van mijn eerste kleinkind Pim een absoluut hoogtepunt is. Andere persoonlijk hoogtepunt is de (her)ontdekking van (nieuwe) vrienden. Mensen die mij meer aan het hart staan, dan voor de pandemie. Verloren vrienden, die door mijn schrijfsels de weg naar mij weer hebben gevonden. Mooie lichtpuntjes tussen de aanhoudende ellende van het virus.

Persoonlijk leed is er ook. Keelkanker. Een operatie. Een stoma. Bestraling. Ik zit er midden in en ben sprakeloos. Letterlijk. Hoewel de last van de bestraling zijn tol gaat eisen, heb ik vertrouwen in een goed einde. Ergens begin februari 2021. Dan kan er ook aan die sprakeloosheid worden gewerkt. De behandelingen strekken zich uit en trekken op iedereen een wissel. De meesten in mijn directe omgeving zitten allang weer in hun eigen routine. Het is precies zoals ik het wil. Het levert wel eenzame momenten op. Maar dat had ik van te voren bedacht, en met eenzaamheid kan ik prima omgaan. De extra last van de sprakeloosheid maakt het wel iets moeilijker. Het eindstation is nabij, dus mij hoor je niet (ja, erg leuk).

Ergernissen zijn er ook, natuurlijk. Ik blijf me verbazen over het gedrag van mensen in een mondiaal rampscenario. Daar heb ik inmiddels genoeg over geschreven. Ik ga deze krabbel er niet door laten verzuren. Ik focus me, omdat het in mijn geval nu eenmaal even moet, op de positieve zaken. Die geven de energie om te doorstaan wat ik moet doorstaan. Later zal ik zeker nog wel even partjes 2020 met genoegen in brand steken. Maar dat is van later zorg.

Ik dank mijn lezers. Mijn volgers. Mijn medereizigers in mijn ongewisse avonturen. Op dit moment doe ik jullie enigszins tekort door een vermoeidheid die z’n weerga niet kent (inderdaad, die had ik niet aan zien komen). Maar ik ben ervan overtuigd dat mijn energie en mijn vreugde in het schrijverschap snel genoeg weer voldoende op voorraad is. En ik jullie wederom in een woordenlawine kan begraven.