Voordat ik mijn krabbels over het jaar 2021 neer laat dalen, nog even terugkijken op 2020. Mijn kleinzoon Pim is in dat jaar geboren. Mijn allereerste kleinkind. Dochter Natasja (moeder van Pim) heb ik nog nooit zo gelukkig gezien. Ik mocht begin augustus bij Eva Hoeke thuiskomen. Om een masterclass Columns aan de Keukentafel te volgen. Een overwinning op mezelf, een dag vol inzichten en een prachtige herinnering voor de rest van mijn leven. Als bonus heb ik bij Eva thuis Marcel van Roosmalen een groet mogen brengen. Twee schrijfhelden onder één kap. Ik heb Stella Bergsma op Twitter leren kennen en vind haar een kanjer. Ik bewonder de tijd en moeite die zij neemt om op social media met iedereen in gesprek te gaan. Vriend én vijand. Elke keer weer. Onvermoeibaar. Daar komt bij dat ik veel van haar uitgesproken meningen deel.
Op social media heb ik, tegen mijn verwachting in, veel lieve, aardige, gekke, stoere, creatieve en prachtige mensen leren kennen. Met sommige van hen ga ik waarschijnlijk leuke ontmoetingen hebben. Zij vormen het tegenwicht van mijn tanende vertrouwen in de mensheid. Het is waar. Social media is het afvoerputje van de samenleving. Ik heb geleerd hoe je het afval kunt scheiden. Dan kunnen er verrassend mooie dingen overblijven. Een afvoerputje dat goed doorloopt en niet verstopt raakt, is een zegen.
Ik ben afgelopen jaar intensief beginnen te schrijven. Dagelijks. En ik vind het heerlijk. En zwaar. Ik heb door keelkanker veel fantastische mensen in de zorg leren kennen. Zoals Franklin, Marieke, Susan en nog tientallen. Zonder mijn Kiezel (leg ik niet meer uit: lees de kiezelkronieken maar, luiwammes!) had ik niet, samen met dochter Fleurtje (6), kunnen uitkijken naar begin juni. Ik heb dochter Fleurtje mijn herwonnen spreekstem voor haar verjaardag beloofd. Ze herinnert me er elke dag aan. Dezelfde Kiezel heeft er voor gezorgd dat de band met mijn broer Henk flink is aangehaald. Dat doet ons beiden goed. Kortom, een prachtig jaar. Als het niet ook het jaar van Corona was geweest. Het stemt mij intens verdrietig, dat door deze wereldwijde virusinvasie zo ontzettend veel onbeschrijflijk leed is toegebracht. Mijn hart huilt voor een ieder die hierdoor iets van zichzelf of een ander heeft verloren.
2021 dan. Kleinzoon Pim wordt in dit jaar 1. Een mijlpaal die we knuffelend gaan doorbrengen. Vrouw Linda, die eindelijk het leed van 2020 van zich af heeft laten vallen. Als een molensteen heeft dat veel te lang om haar nek gehangen. Dochter Fleurtje die haar levensvreugde over laat springen op een ieder die ze ontmoet. In de lente zijn er overal festivals die mensen nader tot elkaar brengen en de geslagen kloof weer enigszins dichten. 2021 wordt het jaar van de Grote Opluchting. Het zal stroef beginnen maar werkt toe naar een episch hoogtepunt. Het juk van het bekrompen conservatisme wordt wederom afgeworpen. We krijgen een regering die er sinds lange tijd weer een moreel kompas op nahoudt.
Ik moet stoppen. Ik ga te ver. Het wordt onlogisch. Misschien nog één dingetje. Een kleintje maar. Voor mezelf.
Eind van dit jaar blijkt dat mijn kanker niet is teruggekomen. Dat vier ik knuffelend met mijn gezin. Ik praat honderduit.
We zijn gelukkig.
Hou mij ook in 2021 in de lucht en steun me via: vadertje.backme.org
