Kammetje

Drie januari 2021 en ik ben alweer mijn vertrouwen in de mensheid kwijt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat niet uitsluitend aan de mensheid ligt. Mijn gemoedstoestand wordt beïnvloed door mijn fysieke gesteldheid. Die zit op z’n zachts gezegd nogal vermoeiend in de weg. Dat zorgt voor een wat dramatischer aanzet dan onder normale omstandigheden het geval zou zijn. Aan de andere kant: een demonstratie van 1750 mensen in Haarlem die zich niet aan de, voor de rest van ons wel geldende, strenge coronaregels houden. De zoveelste dikke middelvinger naar de zorg en de stille meerderheid.

Tien maanden van 2020 met hangen en wurgen overleefd en dan is daar zomaar weer zo’n groepje. En ze zijn er nog trots op ook. De zorg loopt op z’n tandvlees code zwart in. Ernst Kuipers zet een pruik op om met z’n handen in z’n haar te kunnen zitten. Gommers rinkelt elke alarmbel die hij kan rinkelen. IC personeel tekort. Het water staat iedereen wéér tot aan de lippen. Het kabinet heeft de strengste regels sinds de intelligente lockdown ingesteld. Het is niet de samenstelling van de groep, noch hun doel dat me mateloos irriteert. Het is het moment. Na 10 maanden diepe ellende nog steeds zulke oogkleppen voor hebben is niet langer arrogantie. Als je daar zonder schaamte kunt staan is het over en uit. Dan is rede voor jou niet meer vatbaar.

Ongeëvenaarde stupiditeit. De enig overgebleven verklaring.

Ik heb naar aanleiding van mijn vorige krabbel een paar kritische noten te kraken gekregen. Eén daarvan is dat ik pleit voor saamhorigheid, maar tegelijkertijd een groep mensen over één kam scheer en daarmee wegzet. In de zin van buitenspel. Die niet meer mee mogen doen. Dat is niet geheel onwaar, maar behoeft uitleg. Ik pleit inderdaad voor saamhorigheid in het kader van de bestrijding van een virus. Omdat een overgrote meerderheid en ik geloven dat dat dé manier is om zo snel mogelijk uit de pandemie te komen. Massaal je aan dezelfde regels houden en dezelfde protocollen volgen werkt. Je kan je daar als groep wel tegen verzetten, maar dan plaats je jezelf buiten het saamhorigheidsbeginsel. Impliciet breng je anderen daarmee in gevaar. Dan moet je niet zeuren als je met je medestanders over één kam wordt geschoren. Jullie zijn nu eenmaal de haren op dezelfde vacht. In tegenstelling tot ik en de meerderheid die op allerlei vlakken van mening zullen verschillen, zijn jullie het binnen je groepje roerend met elkaar eens. Voor die vacht is maar één kam nodig.

Nu zou ik jullie best nog wel een kans willen geven, maar er valt niet met jullie te praten. Dat schreef ik in die vorige krabbel. Ik zet jullie niet weg. Dan doen jullie helemaal zelf. Steeds maar weer die muur van argumenten die niet ter discussie mogen staan. En ik kan nu wel weer gaan zeggen dat ik jullie alle recht gun op een eigen mening, behalve als het halen van die mening anderen in gevaar brengt. Maar dat heeft geen zin, want wij zijn degenen die blind voor de waarheid zijn. En wij zijn het werkelijke gevaar. Mark Twain, Einstein en 1984 krijgen we er gratis bij. Een LP die eeuwig blijft hangen. Feit is dat er een reële kans is bijgekomen dat er een nieuwe uitbraak naar aanleiding van jullie demonstratie van vandaag bijkomt.

Maar ja, covid bestaat niet. Dus als er straks doden vallen kan dat onmogelijk jullie schuld zijn. Toch?

Misschien moet ik niet de mensheid, maar alleen jullie opgeven.

Dan heb ik dat kammetje ook niet meer nodig.