Een halve bestraling over de helft van het totale traject ben ik nu. Tot nu toe nauwelijks last gehad van radioactieve bijwerkingen, behalve een extra portie vermoeidheid. Ik ben dankbaar voor dit kabbelende beekje van gematigde verschijnselen. Het kan, volgens verhalen, allemaal veel erger. Ik heb een lichte ontsteking aan mijn luchtpijp gehad, maar dat was niet te wijten aan de bestraling. Behalve wat baardhaaruitval en een ongemakkelijk strak zittend masker, geen centje pijn. Een kabbelend beekje. Tot afgelopen nacht. Om 3 uur schrik ik wakker. Ik moet hoesten. Dat is op zich niet nieuw, maar dit keer is het op verschillende plekken in mijn hals een pijnlijke aangelegenheid.
Het rustig kabbelend beekje was plotseling een wildwaterrivier geworden. En ik zat er met mijn schuitje middenin.
Slikken doet opeens zeer. En hoesten. En boeren. Hoesten is daarbij het meest vervelend omdat ik die reflex nauwelijks kan onderdrukken. Zeg maar gerust: niet. Hooguit een paar seconden. Dan heb ik een kop als een rode ballon en is de hoest aanzienlijk pijnlijker. Dus ook niet aan te raden. Slikken staat met stip op nummer 2. Ik heb nu constant het gevoel dat er een stukje appel met een scherp puntje vastzit in mijn keel. En dat op meerdere plekken. Dat schijnt normaal te zijn. Vandaag verzekert de bestralingsarts me dat die pijn erger gaat worden en tot wel 2 weken na de laatste bestraling kan duren. Oh joy.
Maar goed, zoals gezegd: ik ben over de helft. Ik prijs mezelf gelukkig als ik vandaag weer plaats moet nemen in de wachtkamer bij de bestralingsruimten. Een hoop ellende zie je daar. Oorverdovende stilte. Je kunt veel aflezen aan de ogen net boven de mondkapjes. Je ziet welke mensen in een beekje zitten en welke al de kolkende rivier in zijn gekanood. Blikken van licht verontruste verbazing naar blikken van pijnlijke verbazing tot gepijnigde paniek. Je ziet het allemaal. En iedereen draagt het lot in stilte. Allemaal zijn ze dapper. Ze moeten wel. Als je in dit stadium opgeeft, ben je verloren. Dan krijg je de kanker weer op bezoek. Daar ben ik van overtuigd.
Fijn dat mijn broer Henk me weer heeft gebracht. Hij klaagt nooit en zorgt altijd voor een opgewekte strijdlust bij me. Vol met verhalen, zit hij. En hij vertelt ze gretig. Ik luister veel. Soms doe ik ongeïnteresseerd, maar ik hoor alles. Vooral de bevlogenheid waarmee hij kan vertellen is onontkoombaar aanstekelijk. Het is bijna onmogelijk om niét naar hem te luisteren. Daarnaast is het ook een grote knuffelbeer. Wel van het kaliber Ted. Gelukkig. Morgen gaan we weer samen naar bestraling nr. 18.
Ik hoop ondertussen dat mijn rivier niet al te dicht in de buurt is van de waterval.
Disclaimer: Mijn woordenwaterval steunen?
Bekijk de opties op vadertje.backme.org
