Vandaag bestraling nummer 18 en een bezoek aan de KNO arts die verantwoordelijk is voor mijn ontslag uit het ziekenhuis op oudejaarsdag. De bestraling verliep vlekkeloos. De wachtkamer is leeg en ik was onmiddellijk aan de beurt. Broer Henk is mij kwijt omdat hij nog een vraag voor de verpleegster achter de receptiebalie heeft en ik al ben doorgelopen. Tegen de tijd dat hij daar klaar is, lig ik al vastgenageld aan de bestralingstafel.
De bestraling gaat in drie delen. Deel 1 is een scan. Dit om te kijken of ik goed lig voor de precieze bestraling. Als dat is gebeurd krijg ik de waarschuwing dat de tafel gaat bewegen. Een glas zou er nog niet van omvallen. Dit om mij in positie te leggen. Deel 2 is deel 1 van de behandeling. Een stem uit de luidspreker zegt dat de behandeling wordt gestart. Halverwege krijg ik de mededeling dat de behandeling halverwege is. Deel 3 begint met de mededeling dat de behandeling klaar is en de medewerkers naar binnen komen. Ik word losgekoppeld en mag weg. Ik met een sprakeloze buiging en zij met een “fijne dag, nog”.
Op naar de KNO afdeling. We zitten op verdieping -2 en moeten naar 2. De lift op de afdeling kan in één keer naar de juiste verdieping. Daarna volgt nog een stevig wandelingetje. We zijn op tijd en moeten zelfs een paar minuten wachten. Ook hier is het rustig. Normaal gesproken is het erg druk hier. Geen idee waarom het nu zo rustig is. De maatregelen zijn niet aangepast. Misschien in verband met de vaccinaties? Ik weet het niet. Eerlijk gezegd ben ik meer met mezelf bezig, op dit specifieke moment. Ik ben aan de beurt. Broer Henk en ik worden naar de behandelkamer geloodst waar vorige keer mijn veroordeling tot een opname werd uitgesproken.
Ik maak me geen zorgen. De arts gaat kijken hoe het ervoor staat met de ontsteking aan mijn luchtpijp. Ik heb de antibiotica kuur afgemaakt en trouw mijn tube gedragen. De bloedkorsten zijn spectaculair afgenomen en mijn hoestbuien ook. De arts kijkt in mijn luchtpijp en is behoorlijk onder de indruk. Ze vind het er goed uitzien. Voor alle zekerheid gaat ze het nog even overleggen met de grote baas. Vast een professor. Dat wordt me niet helemaal duidelijk. Het duurt belachelijk lang voordat ze terug is. Even overvalt me het gevoel dat er iets mis is en ik wéér opgenomen moet worden. Na 20 minuten komt ze terug. Ze moest zelf heel lang wachten op haar beurt. Whew.
Alles blijkt in orde. We mogen naar huis.
P.S.:
Nog meer goed nieuws. Al 8 mensen dragen mijn initiatief om de kankerbestrijding te ondersteunen een warm hart toe en hebben dat in doneerdaden omgezet. Nog 92 te gaan. Van verschillende kanten heb ik vernomen dat 8 euro per maand misschien wel een beetje veel is. Vier euro voor minimaal 30 columns en een email-feuilleton (en nog meer) én 4 euro voor de kankerbestrijding. Ik zelf vind dat een koopje maar ik snap het wel. Meer columns dan bomen in het bos tegenwoordig. Dus heb ik mijn rekenmachine erop losgelaten en heb een goedkopere variant van 6 euro per maand in het leven geroepen. Voor meer info kijk op vadertje.backme.org
Steun aan kankerbestrijding is hard nodig omdat verschillende geldkranen, die van belang zijn voor onderzoek, geheel of gedeeltelijk zijn dichtgedraaid door de wereldwijde focus op ontwikkeling van een vaccin tegen covid-19.
