Gisteren ben ik met broer Henk naar het ziekenhuis geweest. Bestraling nummer 19 en de plaatsing van een nieuwe PEG sonde. Een PEG sonde is simpel gezegd een voedingskanaal door je buik rechtstreeks naar je maag. Aan de binnenkant van je maag wordt hij op z’n plek gehouden door een ballonnetje met vocht. De PEG sonde die bij mij was geplaatst had zijn houdbaarheidsdatum bereikt en moest worden vervangen. Een routineklusje voor de PEG verpleegkundige. Ballonnetje leeg laten lopen nadat er een draadje door de sonde was achtergelaten in het kanaal. Oude PEG eruit trekken en de nieuwe PEG over het draadje plaatsen en naar binnen jassen. Ballonnetje laten vollopen en klaar is kees. Dat naar binnen jassen was wel even gevoelig. Alsof je met je nagel over een verse schaafwond gaat. Hij kan weer vijf maanden mee. De PEG zit daar overigens waarschijnlijk nog maximaal één maand. Hij zit er uit voorzorg als ik niet meer kan slikken door de bestraling. Met nog 13 bestralingen te gaan en twee weken napijn is het eind van de PEG in zicht.
Vandaag met dochter Natasja naar het ziekenhuis voor bestraling nummer 20. En vandaag gebeurt wat ik tot nu toe heb kunnen voorkomen. Dat door mijn toedoen de behandeling tijdelijk moet worden gestaakt. Ik heb wel vaker de neiging tot hoesten. Zeker nu er een breder formaat larynx tube in m’n keel zit, maar dat kan ik vrijwel altijd onderdrukken of uitstellen. Er is één droge, scherpe kriebel waarbij ik dat niet kan. En die krijg ik vandaag. Tijdens de bestraling. Ik moet zo hard hoesten dat het masker, inclusief tafel (?) omhoog komt. Twee verpleegkundigen komen aangestormd om me te bevrijden uit het masker zodat ik onder toezicht flink kan uithoesten. Ik voel me uitermate lullig en voor schut zitten. Maar ik kan er niks aan doen. Het is niet te stoppen. Onbedaarlijk heb ik 5 minuten zitten blaffen in de behandelkamer. De verpleegsters zijn vol begrip en schieten met bakjes en doekjes te hulp. Ze hebben alle tijd bezweren ze mij meermaals. Even later kan de behandeling zonder problemen worden hervat en beëindigd. Buiging mijnerzijds en een prettig weekend wens van de verpleegsters. Schatten zijn het.
Ik doe verslag aan dochter Natasja. Zij vond al dat ik lang wegbleef. Althans langer dan normaal. Arm in arm verlaten we het ziekenhuis. Ze fluistert dat ze het gezellig vindt. Niet naar het ziekenhuis gaan, maar met haar vader op pad te zijn.
Ik ben gelukkig.
P.S. Steun mij en mijn strijd tegen kanker.
Lees ook: Lieverdjes
