Steeds vaker hoor je het. Politiek rechts schuift op naar links. Ik merk daar niet zoveel van, eerlijk gezegd. Rechts en links babbelen al gezellig met elkaar sinds Kok met de polder aan kwam zetten. “Waar je mee omgaat, word je mee besmet”, zei mijn moeder altijd. Rechts en links hebben flink op elkaar afgegeven en lijken steeds meer op elkaar. Dat is niet omdat één van de twee plotseling een reuzensprong richting de ander heeft gedaan. Ze zijn langzaam naar elkaar gegroeid. Maar er zijn onder de oppervlakte nog steeds enorme verschillen. Ik weet zeker dat Rutte gruwt bij het idee van Asscher om een verzorgingsstaat in te richten. Op zijn beurt gruwt Asscher van de doorgeslagen marktwerking. Vooral op vlakken van nationaal belang. Zoals zorg.
Ikzelf ben een groot voorstander van de verzorgingsstaat. Aangepast aan deze tijd. Inclusief basisinkomen voor iedereen. Kost geld, weet ik, maar dat hebben we. En waar anders is geld voor dan het te gebruiken dan voor het welzijn van het volk? De pandemie heeft laten zien dat we geen probleem hebben honderden miljarden uit te geven in het belang van ons welzijn (en KLM). Dan kan je die miljarden ook inzetten voor een nóg betere samenleving. Asscher ziet zo’n samenleving voor zich. Wat je ook van hem vindt, zijn kompas is duidelijk. Het doel is te prijzen: een socialere, zorgzamere samenleving. Rutte heeft zo’n kompas niet. Nooit gehad.
Ik schreef al eens eerder dat een overheid moet zijn als een zorgzame ouder. Je zorgt als ouder dat jouw kroost de middelen heeft om zich te kunnen ontwikkelen. Je geeft ze een setje normen en waarden mee. En je blijft altijd over ze waken. Een overheid kiest bewust voor het ouderschap. Impliciet heb je dan voor elk van je kinderen een even grote zorgplicht. Voor het beste jongetje van de klas tot en met het zwarte schaap van de familie. Ze moeten je allemaal even lief zijn. En gelijk worden behandeld. Er mag er nooit ook maar één worden overgeslagen.
En daar gaat het fout. Op rechts, althans.
Als een van je kinderen het veel beter doet dan de rest, dan gun je hem dat. Tegelijkertijd hoop je dat je hem voldoende normen en waarden hebt meegegeven dat hij het prima vindt om die welvaart met anderen te delen. Tot op zekere hoogte, natuurlijk. Hijzelf mag best het meeste overhouden. Hij heeft er tenslotte zelf voor gewerkt. Als hij niet uit zichzelf deelt, dan is er ergens in de opvoeding iets misgegaan en moet een ouder corrigerend optreden. Als een ouder dat niet doet, ontstaan er breuken in het gezin. Afgunst, geweld en onbegrip zijn zó geboren. Dat moet je, als ouder, voor willen zijn. Ongenoegen door laten pruttelen leidt uiteindelijk tot excessen.
Rutte staat toe dat onder zijn ouderschap kroost wordt verwaarloosd. Er zijn voedselbanken en er leven honderdduizenden mensen onder de armoedegrens. In het huis van Rutte. En Rutte laat het zo. Alleen al daarom verdient Rutte het ouderschap niet. Zeker niet als je de middelen hebt om het op te lossen.
Dat is een onvergeeflijke schande.
Vraag maar aan links.
Lees ook: Lieverdjes en steun als je kunt.
