2021 wordt het litteken van 2020. En misschien houden we in de jaren daarna ook nog last van inwendige bloedingen. 2020 is naar mijn idee nog helemaal niet afgelopen. We zitten er middenin. Lockdown. Mutaties in het virus. Inentingsrace. Toeslagenaffaire. Overal scherpere sociale tegenstellingen. Polarisatie. Diepe wonden worden er geslagen. En de littekens zullen lelijk zijn. En lange tijd zichtbaar. Als tegenstellingen wereldwijd zo groot blijven zoals nu, dan hebben we straks alleen maar verliezers. Meegesleurd in een strijd waarvan je niet eens wist dat je hem aan het voeren was. Lang na Trump zullen er nog escalaties zijn. Misschien zelfs een burgeroorlog.
De covidmutant die per uitgerochelde druppel tot wel 90 keer meer virus bevat. En die verbeterde uitstulpingen heeft waardoor hij vele malen succesvoller is in het binnendringen van menselijke cellen. Die mutant gaat de wereld overnemen. En wij zijn er niet tegen opgewassen. We gaan nog onnoemelijk veel lockdowns in. En elk land doet het anders. Tegen de tijd dat iedereen 2 keer is ingeënt, is het virus bestendig. Of hebben we covid-20.
Vrouw Linda zei vanavond tegen me: “Er komt een punt dat mensen het gewoon niet meer kunnen. Het opgeven. En weer gaan leven ongeacht de gevolgen.” Wijze woorden. Ik denk dat ze gelijk heeft. In gedachten zag ik meteen een zombiewereld voor me. De natuur heeft schoon schip gemaakt en de weinigen die de Pandemische Apocalyps hebben overleefd dwalen rond. Zo erg zal het niet zijn, maar een doemscenario is niet ondenkbaar. Zeker niet als we niet genoeg neuzen tijdig dezelfde richting op krijgen. En dan bedoel ik niet alleen de wijsneuzen in ons land. Wereldwijd. De ironie van de Brexit. Net te laat om hun variant ook op het Britse eiland te houden. Te lang getreuzeld. Neuzen in verschillende richtingen. Boem, straf. Virusje overgezwommen.
Eerste impeachment Trump niet door de Senaat, dus gebombardeerd. Tweede impeachment na bestorming Capitool door toedoen Trump. VS op het randje van de burgeroorlog. Te laat. Boem, straf. Aangekondigde gewapende demonstraties in het hele land.
In Nederland gaat het ongeveer zo:
“Je mag niet…”
“Dat zullen we nog wel eens zien!”
Overal te laat. Boem, overal straf. Straf voor het kabinet. Straf voor onschuldigen. Straf voor het zorgpersoneel. Straf voor patiënten. Overal waren we te laat. Neuzen niet in dezelfde richting. Ik ben inmiddels immuun voor trieste coronaverhalen van getroffen sectoren. Het zijn er te veel. Er is niets aan te doen, behalve overheidssteun. Ik hoef ze niet meer te horen. Ze zijn allemaal hetzelfde. Het is erg voor iedereen. Voor elke individu, elke groep, elke sector, elk land, de hele wereld. En overal wordt geklaagd en vertraagd. En we zijn allemaal de pineut. Geen enkele neus let meer op de andere neuzen. Allemaal kijken we naar ons kleine plaatje en missen het panorama voor onze neus. Overal ter wereld trekken we op tegen elkaar, terwijl we samen zouden moeten optrekken.
Ik weet het. Ik generaliseer. Ik zie echt de goede invloeden en goede mensen wel. Ze zijn alleen niet opgewassen tegen het opstormend geweld van de bloed ruikende, domme massa.
Soms wens ik dat ik zo ongevoelig was dat ik genoeg had aan mijn eigen kleine bubbel. Compleet met het verdriet dat daarbij hoort. Met de ellende die ook het kleine bubbeltje hard raakt. Waar ik desalniettemin gelukkig ben. Waar de mensen in zitten waarvan ik houd. Waar de neuzen meestal in dezelfde richting wijzen. Maar ja.
Het lukt me maar niet om het leed van de wereld van me af te laten glijden.
Lees ook Lieverdjes en steun als het kan! Het is hard nodig.
