Potverdorie! Eindelijk ben ik erover heen. Die onsmakelijke lijstrekkersstrijd waarbij Lodewijk keihard Diederik neersabelde. Het harde bezuinigingsbeleid waar hij zich als Minister van Sociale Zaken in de onzalige coalitie met de VVD aan conformeerde, heb ik hem ook al vergeven. Steeds vaker verrast Lodewijk me in debatten. Hij is de enige fractieleider in de 2de kamer die opgewassen is tegen de debatkunsten van Rutte. Humorvol, gewetensvol en tjokvol kennis. Langzamerhand overtuigd Lodewijk me van zijn integriteit. Een bevlogen politicus met een missie. In de modderpoel met gifkikkers in Den Haag, was hij op een gegeven moment een verademing.
En toen kwam zijn verkiezingsprogramma.
Heerlijk onhaalbaar. Maar wel vanuit een visie. Een betere samenleving, niet geregeerd door de macht van het geld. Een samenleving van mensen voor mensen. Eerlijk. Zorgzaam. Gelijkwaardig. Kortom een prettige samenleving om in te vertoeven. De verzorgingsstaat. Jawel. Terug van weggeweest. Van mij mag het. Zorgen voor en omkijken naar de zwakkeren in de samenleving. Een kabinet met een moreel kompas. En niet zeiken over geld. Als we astronomische bedragen zonder gene kunnen lappen om een crisis te lijf te gaan, dan kunnen we ook een mooie samenleving inrichten. Zonder armoede en voedselbanken, om maar even een open deur in te trappen.
Enfin, ik heb er zin in en ik heb me voorgenomen om voor het eerst in jaren weer eens PvdA te gaan stemmen. Dankzij Lodewijk. En zijn visie. En toen kwam het rapport over de Toeslagen. De verhoren. Ik heb ze gezien. Ook die van Lodewijk. Toen dacht ik al: “Oei!” Iemand met zo’n sterk ontwikkelde politieke antenne mist zomaar de aanwijzingen die op zijn bureau terechtkomen. Lodewijk hoeft alleen maar met zo’n briefje het ministerie in te lopen en te zeggen: “Wat is dit?” Dan zou hij het onrecht hebben gezien. De schande kunnen stoppen. Hij doet het niet. De rest is geschiedenis.
Vanochtend, op FB nota bene, kondigt Lodewijk zijn afscheid als leider van de PvdA aan. Een derde van de leden wil hem slachtofferen. Er wordt een motie van wantrouwen (!) ingediend door Francisca Drijver.
Uit Trouw:
Volgens de indiener van de motie van wantrouwen, het Rotterdamse partijlid Francisca Drijver, is de partijleider zijn geloofwaardigheid verloren. “Dit dossier zal aan Asscher en aan de PvdA blijven kleven. Dit scheurt de partij.” Vorige week verzamelde Drijver de benodigde honderd handtekeningen. Daarnaast zegt zij veel steunbetuigingen te hebben ontvangen via sociale media en email.
Ik zag haar later hetzelfde beweren op televisie. Wat een afschuwelijke vrouw. Kortzichtig. Arrogant. Kwaadwillend. Elke nekhaar die ik heb gaat de hoogte in als ik haar aanhoor. Geheel in traditie van de PvdA verzamelde ze afgelopen week al 100 mede dolk-in-rug-stekers. De argumentatie rond het opstappen van Lodewijk vind ik allemaal te begrijpen. Het is waarschijnlijk de juiste beslissing. Maar de manier waarop de ‘achterban’ dit afdwingt is misselijkmakend. Geen idee van welke NSB-ers Drijver steunbetuigingen heeft ontvangen, maar als je daar trots op bent zit er iets goed fout bij je. Er gaat voor de politiek een intelligent en markant politicus verloren. Als je daaraan heb meegewerkt past schaamte, geen trots.
Ik weet in ieder geval weer waarom ik de PvdA de rug heb toegekeerd. Net op tijd.
