Vanochtend om tien over half zeven maakt dochtertje Fleur (6) mij wakker. Haar pop in haar hand en haar haar in de war. “Goeiemorgen Papa, zóóóóóó wat heb ik uitgeslapen, hè?” Ik glimlach naar haar en sla het dekbed open. Fleur kruipt nog even lekker tegen me aan en we liggen wel één hele minuut stil tegen elkaar aan op de bank. Een heerlijke minuut, dat wel. Het is een vast ritueel geworden. Ik slaap al weken op de bank om de rest van het gezin niet wakker te maken met mijn vele nachtelijke hoestbuien. Soms is Fleurtje als vanochtend, soms is ze een 78 toerenplaat op repeat. Het behoeft geen betoog dat ik de Fleur van vanochtend prefereer. Als Fleur zo de dag begint is dat de voorbode op een gezellig kind. Het is zaterdagochtend. Vrouw Linda slaapt uit als het kan op zaterdag en zondag. Vandaag niet.
Het gaat namelijk sneeuwen vandaag en er zijn grootse plannen gemaakt. Die plannen laten mij overal buiten. Gelukkig. Er gaat paard gereden worden. En er moet worden gesleed. En opa en oma worden bezocht. Dat betekent een stressvol uurtje als vrouw Linda wakker is. Spullen moeten bij elkaar worden verzameld. Fleur moet warm worden aangekleed en er moet genoeg koffie worden ingenomen. Ondertussen moet er nog wat gegeten worden. Na de wervelwind ben ik plotseling alleen thuis. Overweldigende stilte. Ik ben moe. Zoals gewoonlijk tegenwoordig. Veel slaap ik niet en altijd maar kort. Vervelende bijwerking van de bestraling. Ik ga, zoals zo vaak, naar boven als het bed leeg is om wat slaap in te halen. Vandaag lukt dat niet. Elke keer als ik horizontaal ga, start een hoestsessie. Na anderhalf uur geef ik het op. Moe en niet voldaan ga ik naar beneden. Koffie dan maar.
Op mijn gemak ga ik allerlei dingen doen die nauwelijks herseninspanning kosten. Al weken schijt een onzichtbare hond onze tuin vol. Nu het enigszins bevroren is, is dit het moment om te scheppen. Negen hopen verder ben ik uitgeput. Kanker heeft me beroofd van het laatste restje conditie. De inspanning was niet groot. Ik ben snel weer op adem. Op mijn volgende gemak maak ik de al dagenlang kapotte deurbel en ik sluit wifi-boosters aan. Ik doe er vele malen langer over dan nodig. En ik vind het lekker. Het is het soort klusjes dat ik al veel te lang niet meer heb gedaan. Gekeutel rond en in het huis. In m’n eentje. Heerlijk. Hersenloos keutelen. Ik kan daar intens van genieten.
Vrouw Linda laat mij weten dat ze een topdag heeft en dat Fleur hartstikke gezellig is. Ik wist dat al. Ze hebben besloten bij haar ouders te blijven eten. Kunnen ze ook nog even sleeën. Er staat nog eten voor me in de ijskast. Ik hoef het alleen maar warm te maken. Vega-balletjes, broccoli en aardappels. Yuch, laat maar. Een medisch proteïne drankje. Mokka smaak. Een stuk beter. Ik keutel nog even door in de keuken en dan lekker nog een stukje schaatsen kijken. Ondertussen is de wereld wit geworden.
Schrijven? De computer staat aan. Meer dan die aanzet heb ik niet ondernomen. Ik heb er helemaal geen zin in vandaag. Best bijzonder omdat ik eigenlijk altijd zin heb om te schrijven.
Ik maak me geen zorgen. Het is gewoon “zo’n dag.”
Lees ook: Lieverdjes en steun als het kan!
