Eigenlijk is er al veel te veel over geschreven en gezegd. Bovendien helpt het allemaal niet. Maar hardleers schijnt een karaktertrek te zijn binnen de Nederlandse cultuur. Wat die ook moge zijn verder. Dus ik ben het ook. Hardleers. Hardleers in mijn volharding te benoemen wat een ieder echt al heel lang heel duidelijk had moeten zijn. Covid-19 is echt. En is er nog steeds. En wordt over een maandje uit ons land verdreven door zijn Britse broertje. Die is vele malen besmettelijker. Iedereen weet dat allang, natuurlijk. Artsen, virologen, het kabinet en het OMT zijn in paniek. De zorg ook. Over een maand wordt code zwart verwacht. Het meest verschrikkelijke scenario dat je geen arts toewenst. Kiezen tussen patiënten omdat er niet genoeg bedden zijn. Menig arts zal er al nachtmerries van hebben.
Wij zouden ze kunnen helpen. Velen doen dat ook. Maar, net zoals bij elke voorgaande golf, niet genoeg. Terwijl dat door onze Britse ‘vriend’ harder nodig is dan ooit. Ikzelf ben een gedwongen onderdeel van het probleem. Ik moet namelijk elke werkdag naar het ziekenhuis voor bestraling. In totaal 33 keer. Ik ben extreem voorzichtig en het is mij gelukt om geen covid-19 op te lopen. Tot nu toe. Ik moet nog 6 keer. Ik hoop voor mezelf dat ik het redt. Omdat ik elke werkdag naar het ziekenhuis moet, heb ik een aardig beeld gekregen van de drukte op de weg. Voordat ik werd bestraald heb ik een operatie en een rits aan onderzoeken moeten ondergaan. Sinds half augustus vorig jaar. De openbare weg is een mooie graadmeter hoe we met de maatregelen omgaan. Hoe langer het duurt, des te drukker het wordt op de weg. De ernst van de situatie is niet langer de maat. Een deel van werkend Nederland heeft besloten dat het genoeg is geweest en gaat weer aan het werk.
Ieder weldenkend mens moet zo langzamerhand weten dat slechts ijzeren discipline ons zo snel mogelijk door deze afschuwelijke periode heen kan helpen. Eensgezind de maatregelen accepteren. De mensen die nu elkaar weer treffen op het werk, worden óf gedwongen door een van de pot gerukte werkgever óf zijn zelf van de pot gerukt. In beide gevallen zijn ze hardleers én achterbaks. Achterbaks omdat ze, waarschijnlijk, zelf gezond zijn en menen daardoor recht te hebben op meer vrijheid dan de kwetsbaren. Een asociale misvatting. Hardleers omdat ze beter moeten weten. Het is het soort gedrag dat vergelijkbaar is met hoe een deel van de Nederlandse bevolking tegen de Toeslagenaffaire aankijkt. Moord en brand schreeuwen over zoveel onrecht en straks de hoofdverantwoordelijke weer premier van Nederland maken. Want ‘we’ moeten toch weer verder, he? En wie kan dat beter doen dan Rutte? Bah.
Een groot deel van degenen die de maatregelen gedeeltelijk aan hun laars lappen, zijn het wél eens met de maatregelen. Maar besluiten voor zichzelf dat andere belangen groter zijn. Vaak eigenbelang. Ik heb geen zin om weer de hele rij kutsmoesjes op te gaan noemen. Ze zijn allemaal al zo vaak voorbij gekomen. Er gaat binnenkort wel een levensgroot probleem bijkomen. De Wappie. De virusontkenner. Een betrekkelijk kleine groep en tot nu toe verwaarloosbaar in het grote covid-19 plaatje. Dat gaat veranderen als over een maandje de Britse variant het over heeft genomen. Dan is elke virusontkenner een superspreader. Op individueel niveau. Een keer blaffen zonder mondkapje en een heel groepje heeft covid-19.
Denk daar maar eens aan als je weer eens zo nodig naar je werk moet. Of dat je vindt dat je personeel maar gewoon op het werk moet verschijnen.
Hardleerse, achterbakse hufters dat jullie er zijn.
Lees ook: Lieverdjes en steun ons!
