Gisteren hebben jullie een stukkie van me gemist. Of niet. In ieder geval heb ik niets gepubliceerd. Het ging niet. De Laatste Loodjes van het bestralingstraject hakken er dusdanig in dat het soms niet lukt. De vermoeidheid en de opeenstapeling van pijntjes blokkeren dan mijn hersens. Niks zinnigs komt eruit. Nijntje niveau, at best. Dan kan ik het beter niet doen. Geheel tot mijn eigen droefenis en tegen mijn voornemen in. De realiteit beslist anders. Gisteren heb ik een paar keer achter mijn PC gezeten en er kwam niets bruikbaars uit. Onderwerpen zijn er genoeg. Bijvoorbeeld de avondklok die gisteren inging. Van alles heb ik daar over te vertellen. Er komt amper iets uit mijn vingers. Terwijl er genoeg over te schrijven is. Bijvoorbeeld dat ik niets van die overgevoeligheid snap. Ondanks (of misschien wel dankzij) dat ik ben opgevoed met een groot besef over WOII.
Het is nu geen oorlog. Toch ligt het juist vanwege die wereldoorlog gevoelig. De enige overeenkomst met die tijd is dat we tussen bepaalde uren binnen moeten blijven. Zeven-en-een-half uur achter elkaar. Poeh hé… De vorige avondklok was ergens tussen de 75 en 80 jaar geleden. Als je die schond werd je doodgeschoten. De avondklok van nu probeert ons te helpen in leven te blijven. Geen buitenlandse mogendheid die ons land bezet. Maar, zoals met elke nieuwe regel tegenwoordig, het gaat om het opleggen ervan. Tetterende kleuters die brullen dat hun vrijheid wordt afgenomen. Infantiel, verwend en onnozel gebral. Die mensen hebben geen idee. Die mensen hebben nog nooit écht zonder vrijheid moeten leven. Ze voelen zich gesteund door zogenaamd gezaghebbende columnisten als Marianne Zwagerman en Sietske Bergsma en Dansparasiet Willem Engel. Leiders der Onderbuik. En ze schamen zich niet eens. Ook niet achteraf. Ook niet na al bijna een jaar waarin enig besef best had mogen inkicken.
Ook had ik graag mijn maaginhoud uitgestort over Urk. Net na negen uur ’s avonds op de scooter rondjes rijden en een teststraat in de fik steken. Jongeren. Waar we begrip voor moeten hebben. Ik denk daar zo het mijne van. In de trend van dat begrip een grens heeft. En dat die inmiddels is bereikt. En dat begrip voor hen het niet haalt bij het begrip dat ik heb voor de mensen die ze in gevaar brengen. Misschien nog wel een slag erger vind ik de mensen die op social media deze jongeren als helden bestempelen en iedereen tot fascist verklaren die het daar niet mee eens is. Ik zag een grappige tweet voorbij komen van een D66 lid die voorstelde om het waterpeil maar iets omhoog te laten gaan zodat Urk als vanzelf onder water zou verdwijnen. De goede man werd onmiddellijk publiekelijk afgemaakt en binnen no time was zijn tweet verwijderd. Jammer. Temeer omdat ik nog reageerde dat het waarschijnlijk niets uitmaakt omdat in Urk toch iedereen een boot heeft. Vond ikzelf ook nogal grappig. Het heeft me enige blocks opgeleverd. De eerste was van heer Flick. Zou hij weten dat ‘Alo Alo’ een komische serie is?
Maar, zie je. Ik dwaal af. Dit is een excuuskrabbel aan jullie. Mijn trouwe lezers. Om er maar even op terug te komen. Ik hoop dat ik mijn belofte niet al te vaak meer hoef te breken. Ik vind dat heel erg. Geloof me als ik stel dat als het enigszins gaat, ik altijd publiceer. Tenzij het dusdanig ten koste van kwaliteit gaat, dat ik het niet meer aan mezelf, laat staan aan jullie, kan verkopen. Nog 3 bestralingen en dan wordt het een tijdje (2 tot 3 weken) allemaal nog een tikkie erger naar het schijnt. We zien het wel. Ik hoop op jullie begrip als er even geen stukje van me te vinden is. Je weet nu waarom.
Dank voor je begrip.
