Het is bijna zover. Morgen moet de laatste kankercel in mijn lijf vernietigd zijn. Allerlei vervolgafspraken staan alweer op de rol. Dat zijn geen behandelafspraken, die zijn na morgen gelukkig afgelopen. Volgende week controle bij de bestralingsarts. Omdat de bijwerkingen in de eerste week na de bestralingen het heftigst zijn, volgens haar. Ik geloof haar. Ook volgende week een controle bij de chirurg. Dan wordt waarschijnlijk ook besloten dat de PEG sonde uit mijn buik verwijderd kan worden. Ik kan nog steeds eten en drinken. De sonde wordt daardoor overbodig.
Voor wat betreft het logopedisch traject moet ik nog even geduld hebben. Alles wat door de bestraling is beschadigd moet volledig hersteld zijn. Eerder beginnen ze niet met de ‘spraaklessen’. Begrijpelijk. Ik ga er trouwens van uit dat eerst nog het spreekventiel vervangen moet worden. De huidig lijkt een maatje te groot. Een vrij simpele ingreep heb ik begrepen. Zo gepiept. Ook pas mogelijk na volledig herstel van de schade.
Al met al heb ik niet te klagen. De omstandigheden in acht genomen. Ik ben op gewicht gebleven, zo rond de 76 kilo. Dat is prima voor een driftige smurf van 174 cm. Ik heb het hele traject kunnen blijven eten en drinken. Dat is lang niet iedereen gegeven. Er is geen onvertogen woord tegen me gesproken gedurende het hele traject en de operatie daaraan voorafgaand. Ik heb onbegrijpelijk veel bewondering voor het geduld van het verplegend personeel. Diepe buiging voor hun toewijding. Ik zou het niet kunnen. Maar ik dank alles wat me lief is dat ze er voor me zijn.
Morgen ga ik twee afdelingen verrassen. Ik heb voor hen iets leuks bedacht. Morgen, als ik in staat ben, zal ik daar verder over in detail treden (met foto’s!).
Met de afsluiting van het bestralingstraject gaat een nieuwe fase in. De focus ligt dan op hoop en 3 maandelijkse c.q. halfjaarlijkse controles. Hoe dat er precies uit gaat zien, weet ik nog niet. Ik weet wel dat ik niet meer gescand ga worden. De behandeling is afgelopen en die is geslaagd, tenzij anders blijkt op termijn. Fifty-fifty dat ik nog leef over 5 jaar. Ik hoop ’t. Voor Linda, Tas, Fleur, Henk, Pim, Janny, Suus, Ma, Han en alle mensen die mij over 5 jaar ook nog willen verdragen. En natuurlijk voor mezelf.
Mocht ik over 5 jaar toch worden afgeschreven dan hoop ik dat zo veel mensen hebben meegedaan aan mijn doneeractie tbv de kankerbestrijding (lees: Lieverdjes), dat ze me dan ook weer kunnen redden. Hoe cool zou dat zijn?
Als het aan mij ligt zijn jullie voorlopig nog niet van me af. Lekker puh!
