Een grote herhaling. Het enige dat evolueert is de machteloosheid. Ik ken zo langzamerhand niemand meer die niet klaagt. Geen groep, belangenvereniging, leeftijdsgroep, columnist die er niet op los gaat. Op de pandemie, op de wappies, op de elite, op demonstranten, op ouderen, op jongeren, op Rutte, op Baudet, op Klaver, op Kaag, op links, op rechts maar vooral op elkaar. Meer is er niet over. Klagen. We zitten vast. We kunnen nergens naar toe. Sommigen ondergaan het gelaten. Anderen protesteren tot in het overdrevene aan toe. En alles wat er tussen in zit pruttelt. Iedereen is depressief en klaagt. Voor het gemak laat ik even de superverdieners, de parasieten van de pandemie, buiten beschouwing. De bedrijven die, zonder iets terug te geven aan de samenleving, hun al meer dan overlopende zakken blijven vullen. Die verdienen een geheel eigen stukje. Een ander keertje.
Omdat zoveel mensen in de put zitten zie je ook overal de ‘deskundigen’ als giftige paddenstoelen uit de grond springen. Aandachtsgeile nobodies die hun 5 minutes of fame op TV willen en bereid zijn daarvoor een kwetsbare groep de put in te lullen. En ze krijgen nog een podium ook. Net zoals virologen zijn ook de ‘deskundigen’ het zelden met elkaar eens. Ze zijn meesterlijk in het benoemen van de problematiek, maar hebben zelden de oplossing. De ‘deskundigen’ (net zoals journalisten, trouwens) belichten bij voorkeur de meest kwetsbaren uit een groep waardoor je al gauw het idee krijgt dat het met de gehele groep bar slecht is gesteld. De groep zelf, bijvoorbeeld de jongeren, weten allang niet meer naar wie ze nu moeten luisteren. Dus luisteren ze naar niemand. Een neerwaartse spiraal. Iedereen zit in de put, moet al snel de conclusie zijn. Als er maar lang genoeg tegen je wordt gezegd dat het wel heel erg voor je is, dan geloof je dat op een gegeven moment waarschijnlijk ook.
Het is natuurlijk gedeeltelijk waar. Niemand ter wereld is blij met de pandemie (behalve eerder genoemde parasieten). Ik vraag me wel af of we zonder de niet aflatende klaagdiarree er niet beter voor hadden gestaan. In alle opzichten. Toegegeven: het wordt ons ook niet makkelijk gemaakt. Lockdown na lockdown. Maatregel na maatregel. En nog zitten we met hetzelfde probleem. Je wordt er moedeloos van. Al gauw denk je dat jij, en de groep waar je toe behoort, het slechtst eraan toe is van allemaal. Ik ben geneigd te denken dat een gebrek aan empathie ons parten speelt. We kunnen ons minder goed in een ander verplaatsen, waardoor ons eigen leed des te groter lijkt. Al ruim 10 jaar in een ‘participatie’ samenleving heeft ons geen goed gedaan. Zorg vooral goed voor jezelf en wantrouw een ander. Dat is in een notendop de samenleving die ontstaan is. De overheid die daar het bedenkelijke voorbeeld in is geweest.
Het beleid dat wordt gevoerd om de pandemie eronder te krijgen is het beleid wat al 10 jaar de boventoon voert. Kijken wat goed valt. Valt het niet goed dan bijstellen. Politiek bedrijven volgens de principes van marktwerking. Terwijl een morele koers wordt gevraagd. We kunnen deze pandemie pas het hoofd bieden als we elkaar allemaal even zielig vinden. Dan komt wellicht het besef dat we met forse maatregelen binnen afzienbare tijd weer onze levens terugkrijgen. En niet dat roeien in rondjes omdat we steeds weer dezelfde peddel verliezen.
We kunnen helaas binnen zo’n korte tijd niet afdoende empathie genereren. Dat kost nog wel een jaar of 10 met een ander soort regering.
Rest ons de hoop dat de huidige regering nu goddomme eindelijk eens doet wat nodig is, zonder rekening te willen houden met alles en iedereen.
Dat kan namelijk niet.
Lees ook Lieverdjes en oefen je empathisch vermogen!
