Ik heb het geduld van de gemiddelde man van middelbare leeftijd. Denk ik. Misschien wel meer. Gelaten ben ik ook. Uit noodzaak geboren. In mijn geval zijn er een paar onontkoombare omstandigheden die gelatenheid eisen. Het geduld wordt daarbij op de proef gesteld. Bijna een jaar in quarantaine omdat ik in meerdere risicogroepen zit. In dat jaar keelkanker ontdekt en verwijderd. In dat proces mijn stem tijdelijk verloren. Verdere verzwakking door een slopend bestralingsproces. Gelatenheid moet. Anders word ik gek. Het gaat allemaal beter worden. Ik zie de lichtpuntjes, maar het duurt zo verdomde lang.
De consequenties van deze ongelukkige samenloop van omstandigheden zijn niet gering. Het gezin leidt onder een bijna paranoïde obsessie coronabesmetting te voorkomen. Dat is geboren uit de overtuiging dat ik een besmetting niet zal overleven als ik eenmaal op de IC terecht kom. Niet geheel onterecht vanwege de medische bevestiging door de huisarts van deze boude stelling. Hoe dan ook is het niet verstandig om het te gaan testen. We gaan er inmiddels wat relaxter mee om. Kwestie van gewenning. Wel is het zo dat het erop lijkt dat als de ene uitdaging uit het zicht verdwijnt er alweer een nieuwe zich aandient.
Volgende week gaan de basisscholen weer open. Dochtertje Fleur (6) mag weer naar school, zonder dat we precies weten wat de snel oprukkende Britse variant van het virus gaat aanrichten. We weten ook nog niet precies hoe besmettelijk dat voor kinderen is. Noch voor besmettingsgevaar van kind op volwassene. Het belang verschuift ook. Bij de eerste lockdown was er geen sprake van dat Fleur naar school zou gaan bij besmettingsgevaar. Inmiddels nemen we geruisloos dat risico. Murw gebeukt door de steeds nét tekort schietende maatregelen. Daar komt de steeds duidelijkere noodzaak voor Fleur bij, om weer deel te nemen aan de wereld. Haar wereld.
In diezelfde eerste lockdown prees vrouw Linda zich nog gelukkig met het thuiswerkmodel. Onder ‘normale’ omstandigheden doet ze dat nog steeds, maar inmiddels is de behoefte aan sociaal contact terrein aan het winnen. Linda rent tegen de muren op wegens de extra maatregelen. Haar ei wordt groter en groter en ze kan het niet meer kwijt in het steeds kleiner lijkende nest. Haar ultieme uitlaatklep is het groepssporten ín de sportschool. De sportschool is nu al een tijdje dicht en dat irriteert haar mateloos. Daar komt bij dat Fleur ook al tegen de muur opvliegt. Ze mist school. Net zoals alle kinderen. De drukte van het samen spelen en leren. Ondertussen wil vrouw Linda mij zoveel mogelijk ontzien. Dat leidt niet zelden tot irritatie bij vrouw Linda. Ik voel nogal eens de behoefte om mijn nutteloosheid enigszins dragelijk te maken. Door bijvoorbeeld iets in huis te doen. Of me te bemoeien met het thuisonderwijs van Fleur. Tot ongenoegen van vrouw Linda. Terecht.
En dat allemaal onder één dak. Bijna dagelijkse kost tegenwoordig.
Ik kan nog niet spreken en ik ben nog steeds knettermoe. De godganse dag. Dat gaat zich ook oplossen. Op termijn. Ik hoop wel voordat echt alles naar de kloten is geholpen. Binnen mijn wereld, maar ook zeker daarbuiten. Het een kan niet zonder het ander.
Ondertussen heb ik geduld. Gelaten geduld. Geen keus.
Lees ook Lieverdjes en help als je kunt.
