Dag tien na mijn laatste bestraling. De vermoeidheid neemt belachelijke proporties aan. Ik heb zoveel geslapen dat ik me op een gegeven moment afvroeg of ik misschien wel dood ben. Mijn, inmiddels vertrouwde, pijntjes herinneren me eraan dat ik nog onder de levenden ben. Gelukkig maar. Ik wil namelijk helemaal niet dood. Dag tien, dus. Ik hoopte er stilletjes op dat ik met een week na de bestraling in ieder geval weer iets terug zou hebben van mijn ‘oude’ energieniveau. Dat was ook niet om naar huis te schrijven, maar in ieder geval beduidend beter dan het huidige. Dat blijkt een te optimistische gedachte. De verergering van de bijwerkingen van de bestralingen kunnen tot 3 weken toeslaan. Ik hoop nu op twee weken. Da’s nog vier dagen. De pijntjes vind ik niet zo erg. Maar die vermoeidheid. Daar word ik he-le-maal gek van. Ergens zin in hebben om nog voordat je opgestaan bent alweer de zin hebt verloren. En dat de hele tijd. Althans, de tijd dat ik wakker ben.
Mijn eerste nacht zonder PEG sonde. Sinds begin november vorig jaar. Dat was vreemd en lekker. Buikslapen! Yes!! En wakker schrikken omdat de pleister over het gaatje aan je huid trekt en jij met je slaapdronken kop denkt dat je de PEG sonde aan het mollen bent. Om vervolgens, dodelijk vermoeid, weer in slaap te vallen. In het weekend mag vrouw Linda uitslapen. Fleur (6) meldt zich rond een uur of 6 beneden, waar ik al een tijd op de bank slaap. Wegens hoestoverlast. Normaal gesproken doen we dan samen wat huis, tuin en keukengeneuzel. Lekker kneuterig. We waren er vanochtend allebei te moe voor. Ze kroop bij me onder het dekentje en ik zette Netflix Kids aan. Larva en Masha & de Beer is nog steeds dé shit voor haar. Ik sluit m’n ogen nog even. Niet slapen, maar ergens tussen wakker en slaap. Een goeie zone. Tegen de tijd dat dochtertje Fleur klaarwakker is en steeds meer aandacht begint op te eisen, komt vrouw Linda beneden.
Ik smeer ‘m meteen naar boven waar ik praktisch de rest van de dag in bed doorbreng. Slapend. Tegen half vier kom ik weer beneden. Een leeg en opgeruimd huis. Alsof ik een week niet heb geslapen zink ik neer op de bank. Ik twitter een beetje en ben zelfs te moe om m’n zonden te overdenken. Ik geef de katten eten. Een taak van jewelste vandaag. En ik doe verder niks. Op een kussengevechtje na, met dochtertje Fleur (wat je belooft, moet je doen!).
Zelfs m’n tube kan vandaag de kolere krijgen. Ik hark ‘m wat uit met wattenstaafjes maar weiger hem grondig schoon te maken. Dan moet het kreng uit m’n ademsanus en, na onderhoud, er ook weer terug in. Garantie voor een rood hoofd, tranen en rondvliegende deeltjes long. Geen zin in. Morgen weer.
Wel kom ik nog iets fantastisch tegen op Joetjoep dat ik jullie niet wil onthouden. Ik werd er heel vrolijk van.
