Denk niet gelijk dat ik dramatisch ga doen als ik de volgende feitjes benoem. Dat heeft een reden. Even de open deuren eerst. Lockdown, pandemie, risicogroep, kanker, bestralingen, doof, bijwerkingen, stem kwijt, nauwelijks sociaal contact, enfin…the works. Niks nieuws. Ik heb er al talloze malen over geschreven. En dan nu de niet zo open deur. Ik overdrijf niet als ik stel dat ik in een vorm van isolement zit. Vrouw Linda en dochtertje Fleur (6) zijn de enige die ik op dagelijkse basis zie. Het isolement is 2.0 geworden door mijn (tijdelijke) onvermogen tot converseren. Dat maakt een babbeltje thuis, met mijn geliefden, moeizaam. Op z’n zachts gezegd. Na bijna een jaar isolement, sinds 11 november 2020 isolement 2.0 door mijn keeloperatie, heb ik in mijn dagelijkse columns alle, voor mij belangrijke, onderwerpen wel een keer beschreven. De meeste zelfs meerdere keren. Hoewel er altijd meer is te schrijven over reeds beschreven onderwerpen gaat dat op een gegeven moment wel m’n keel uithangen.
Ik merk dat inspiratie me geleidelijk aan verlaat. Dat heeft natuurlijk alles te maken met die godvergeten bijwerkingen van de 33 bestralingen. Vooral de ongekende vermoeidheid doet me af en toe duizelen van innerlijke frustratie. In de schamele uurtjes die ik tegenwoordig wakker doorbreng, pieker ik vooral. Piekeren is misschien niet het goede woord. Te negatief. Mijmeren is beter. Ik denk regelmatig aan mijn in 1997 overleden vader. Kanker. Hij was pas 67 jaar. De laatste tijd denk ik een stuk meer aan hem. Ik vraag me al een tijdje af waarom ik zoveel aan hem denk. Ik weet het nu. Het is die kut-TV. Of preciezer: die kutreclame op de TV.
Dat zit zo. Mijn vader was werkzaam in de reclamewereld. Hij is copywriter en directeur geweest van diverse grote reclamebureaus in de jaren ’60 en ’70 en heeft een eigen reclamebureau gehad in de jaren ’80. Kort ben ik werkzaam geweest in zijn reclamebureau. In die periode ben ik volledig ontspoord door feesten, alcohol en drugs. Maar dat is een ander verhaal. De huidige situatie in ogenschouw nemend kom ik tot een eenvoudige rekensom: vermoeidheid + verlies inspiratie = meer TV kijken. Dus zie ik ook meer reclame. En als ik reclame zie moet ik altijd aan mijn vader denken. Net zoals met mijn vader, heb ik een haat-liefde verhouding met reclame. Vaak erger ik me wezenloos aan reclame en af en toe vind ik het geniaal. Mijn vader en reclame. Allebei zitten ze nog steeds in mijn bloed.
Mijn vader hanteerde en predikte altijd twee vuistregels voor reclame. Herhalen en nog eens herhalen. De kracht van reclame zit in de herhaling. Reclame hoeft niet per se goed, grappig of vernieuwend te zijn. Nee. Het moet zoveel mogelijk in je gezicht worden gesodemietert. Je mag je best ergeren. Graag zelfs. Des te vaster bijt hij in je brein. En je zal zien dat je dat merk koopt als je ’t nodig hebt. Niet altijd natuurlijk, maar wel vaker dan zonder die reclame. Allemaal aangetoond. Het heeft overigens wel nut om een heel erg grappige, opmerkelijk of irritante reclame te maken. Dan hoef je ‘m als bedrijf niet zo vaak te herhalen als een vlakke, nietszeggende reclame. Blijft gelden dat de kracht van reclame in de herhaling zit.
Andere toverwoorden in de reclame zijn ‘gratis’ en ‘nieuw’. Liefst zo schreeuwerig mogelijk en zo vaak mogelijk. Op TV, billboards, magazines, websites en welke media dan ook. Gegarandeerd succes. Daarom het volgende:
Lees GRATIS al mijn stukjes, maar als je doneert krijgt je een NIEUWE optie erbij. Een emailfeuilleton en je helpt mij het kankerfonds te helpen. Hoe cool is dat? Check it out door Lieverdjes te lezen! 1 op de 3 mensen krijgt een vorm van kanker. Dat moet de wereld uit. En onderzoeken naar kanker hebben het moeilijk in deze coronatijd. Het meeste geld gaat namelijk naar onderzoek naar covid-19. Dat affecteert direct noodzakelijk onderzoek naar andere levensbedreigende ziekten. Help daarom mee. Gewoon omdat het goed is om te doen. Dan kan ik ondertussen met een gerust hart door blijven schrijven. Voor jullie.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is cool en kan via vadertje.backme.org
