“Je moet morgen naar het ziekenhuis. Dat weet je toch?” Vrouw Linda wijst me er gisteravond op. Ik weet van niks. “Staat het in de agenda?” Fluister ik. “Jazeker!” countert vrouw Linda onmiddellijk. Uiteraard heeft ze gelijk. Half negen moet ik er zijn. Allejezus vroeg. Bij de logopediste, receptie s. Ik kan het dromen.
Vrouw Linda staat erop dat er iemand met me meegaat. Voor het geval ik een hoestbui krijg en de auto inclusief mezelf om een boom heenvouw. Of erger. Ik ben daar niet bang voor, omdat ik genoeg ervaring op de weg heb om in een noodsituatie een oplossing te vinden. Dat is gedurende mijn leven al een paar maal nodig geweest en ik blijk daar bedreven in. Maar daar gaat het niet om. Het gaat hier niet om mij, maar om vrouw Linda. Haar gemoedsrust om precies te zijn. Die gun ik haar natuurlijk, dus app ik mijn broer. Die gaat graag mee en heeft nog vrij ook. Iedereen blij.
Er zijn een paar mensen waar ik nog enigszins fatsoenlijk mee kan communiceren. Vrouw Linda is daar met afstand de beste in. Zij heeft als enige geen geluid nodig. Ze hoeft me slechts aan te kijken en ze ziet wat ik zeg. Heerlijk voor mij. Het minst vermoeiend. By far. Gedeeld tweede zijn dochter Natasja en broer Henk. Die hebben mijn gefluister nodig om chocola te kunnen maken van wat ik zeg. Ook zij worden er steeds meer bedreven in.
Goed. Broer Henk gaat mee. We hebben elkaar alweer een tijdje niet gezien en dat betekent dat broer Henk vol met verhalen zit en die kwijt moet. Het liefst drie tegelijk. Anders ontploft-ie. Ik vind het fijn om te luisteren. Ook al omdat ik zelf niets hoef te zeggen. Bijna ontspannend. Broer Henk is net z’n gal aan het spuwen over Willem Engel als hij denkt dat hij de afslag heeft gemist. Met een glimlach en een klopje op z’n arm stel ik hem gerust. “Jezus, afslag 108, hè? Bijna vergist!” Met een rood hoofd van schrik pakt hij even later de goede afslag. Hij was heel even stil.
Broer Henk was blij dat we naar de logopediste gingen. “Daar was ik nog niet bij geweest. Leuk!” Ik denk er het mijne van. Ik voorzag hoestbuien en een hoop gedoe met tubes, pleisters, doekjes, ragers en keelbuttons. Ik kreeg gelijk. De spraakprothese blijkt verstopt en met de reguliere ragertjes krijgen we ‘m niet open. Geen fatsoenlijk geluid kan ik produceren. De logopediste verstaat haar vak en probeert alle mogelijkheden om de spraakprothese vrij te krijgen. Tot aan een massage van de enorme vochtbult die onder mijn kin bungelt. Nadat alle pogingen zijn mislukt trekt ze de conclusie dat er vermoedelijk een blokkade aan de slokdarmzijde zit. Ze regelt een kno arts voor morgen. Zijzelf wil er ook bij zijn. Met een scoop gaan ze via mijn neus mijn slokdarm in om de achterkant van de spraakprothese te inspecteren.
Ik voorspel alvast een onprettige ingreep. Broer Henk vind het allemaal prachtig.
Hij gaat morgen weer mee.
Lees ook Lieverdjes en help als je kunt 
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is cool en kan op vadertje.backme.org
