Het was een goede dag. Ik heb een redelijke nacht gehad. Mede dankzij de uitputtingsslag in het ziekenhuis gisteren. Om 12:00 kwam broer Henk me ophalen. Hij heeft nog een wandeling van me tegoed. Het laatste deel van onze jeugdtrip door ’t Mouwtje in Bussum. In onze jeugd noemden we dat ’t derde mouwtje. Het heet eigenlijk het Bilderdijkpark.
We mochten er vroeger van moeder niet komen. Wij waren te jong en zij vond het te ver van huis. Dus gingen we er regelmatig naartoe. Vooral broer Henk die bij wat bankjes stiekem zat te roken. Een open, gemetseld prieeltje waar de sporen van hetzelfde gebruik als 50 jaar geleden zichtbaar zijn. Sommige dingen veranderen niet. We hadden geparkeerd op de Bilderdijklaan. Vlakbij het vroegere huis van mijn oom, de jongere broer van mijn vader. Hij schijnt nu ergens in Spanje te wonen.
Voordat we aan het hoofddoel begonnen hebben we nog een kleine omweg gemaakt. We zijn langs de Anne Franklaan gereden. Daar hebben we gewoond na onze fijne jeugd op de Anton Mauvelaan. Aan de Anne Franklaan hebben we gemengde gevoelens over gehouden. Goede en waardeloze tijden. Ons huis daar lag direct aan de heide. Het was ergens in de paar jaar dat we daar hebben gewoond, dat we over de straten én over de hei konden schaatsen. Het was dé winter waar je eigenlijk alleen maar op de schaats naar buiten kon. Onze wereld was lange tijd belegd met een laag keihard ijs. We gingen zelfs naar school op de schaats. Ergens eind jaren ’70 van de vorige eeuw moet dat zijn geweest. Het is ook het huis waar mijn moeder besloot van mijn vader te scheiden. Het startschot dat onze gelukkige jeugdbubbel aan flarden schoot.
’t Derde Mouwtje is vrij klein en wordt gekenmerkt door rozenbogen over het wandelpad. Elke 10 meter of zoiets. In de lente is dit mouwtje een bloemenzee. Daar vonden wij als stoere prepubers geen reet aan. Dat kan ook een reden zijn geweest dat we er niet zo vaak kwamen. Ik kan me vooral witte en roze rozen herinneren. Weinig speelplekken en doodlopend. Eigenlijk een vreselijk saai stukje. Het tweede Mouwtje was het leukst. Dat zal vol avonturen voor jonge jongens.
Om het ietwat teleurstellende wandelingetje door het Bilderdijkpark te compenseren hebben we het tweede mouwtje ook maar even grotendeels meegepakt. Dat was beter. Broer Henk en ik fleurden er duidelijk van op. Verrassend genoeg had ik, ondanks de pijn in m’n strot, nog energie over. Broer Henk stelde voor om volgende keer samen naar het graf van ons vader te gaan. Dat hadden we ons lang geleden al een keer voorgenomen te doen. Ik stelde voor dat vandaag te doen. Broer Henk was aangenaam verrast. Blijhoofd.
Onderweg naar begraafplaats Den en Rust was het redelijk rustig. In de zin dat broer Henk en ik allebei niets zeiden. Ik om voor de hand liggende redenen en broer Henk omdat hij zich dingen aan het herinneren was. Eerder had broer Henk zoals gebruikelijk honderduit gepraat. Wat hij onvoldoende beseft is dat hij een hilarisch verteller is. Hij heeft me vandaag onbeschrijflijk vrolijk gemaakt met een verhaal over zijn nieuwe stofzuiger. Dat houden jullie nog tegoed van me. Of ik hou het voor mezelf.
Bij de begraafplaats aangekomen heeft broer Henk zijn gedachten weer geordend en is hij weer de vertrouwde spraakwaterval. We slenteren langs de vele graven. Mijn fantasie slaat er altijd een beetje van op hol. We komen langs een gedeelte dat ik nog niet had gezien. Een prachtige muur van nissen met verbrande resten van mensen. Ik vond het een aantrekkelijke optie. Waarom weet ik niet precies. Ik dacht nog wel dat ik daar wel op de bovenste verdieping wilde staan.
Ik zal me dwingen daarover na te gaan denken. Hoewel het idee me met testamentaire zaken te moeten bezighouden me vreselijk tegen de borst stuit. Het voelt als overgave. En daar ben ik niet aan toe. Maar het moet. Voor vrouw Linda en mijn dochters.
Mijn lieve broer Henk zal het worst wezen. Zolang ik maar blijf leven.
We zijn het eens.
Lees ook Lieverdjes en help als je kunt en wilt!
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren ook via vadertje.backme.org
