Een Goed Gevoel

Gisteravond om negen uur kreeg ik een mailtje van de logopediste. Er was een uitvaller morgen en ik kon die plaats innemen. Daarmee zou de afspraak die we oorspronkelijk voor vrijdag hadden gepland, komen te vervallen. Ik informeerde bij broer Henk en dochter Natasja of een van hen me kon brengen. Het werd dochter Natasja. Ik mailde de logopediste dat het goed was. We moesten om half 11 in het ziekenhuis zijn. De routine is tegenwoordig dat degene die mij brengt een uur van te voren bij me is. Dan hebben we nog een kwartier om te doen wat we willen en dan moeten we weg. Dochter Natasja was een uur te vroeg. Een misverstand had er voor gezorgd dat zij dacht dat ik om half 10 in het ziekenhuis moest zijn. Ik lag nog een ochtendslaapje te doen en werd om kwart voor negen wakker gemaakt door dochtertje Fleur (6). Na een kwartier weerzin, kwam ik m’n nest uit en ging douchen. Altijd een uitdaging met een gat in je keel dat in directe verbinding staat met je longen. Ik ben daar behoorlijk bedreven in. Al zeg ik het zelf.

Eenmaal beneden moest de tube nog worden schoongemaakt. Dat duurde langer dan gepland. Zoals gewoonlijk kwam ik in tijdnood. Dochter Natasja en ik maakten enige haast en vergaten Fleurtje een goodbye-kiss te geven. In tranen stond ze voor het raam waardoor we weer terug konden keren. Een knuffel, kus en wat troostende woorden verder konden we eindelijk vertrekken. Fleurtje had zich teruggetrokken in de troostende schoot van mama Linda. Eenmaal op de ringweg konden we wéér rechtsomkeert maken. Ik was mijn telefoon vergeten. Daar zit mijn ziekenhuispasje en bankpasje ook bij. Dus terug. Toen we weer onderweg waren hadden we nog krap een half uur. Te weinig, dus te laat.

Ik hou ervan om niets uit te hoeven leggen. Te laat komen is daarom uit den boze. Aan de andere kant rest je uiteindelijk toch niet veel meer dan je erbij neer te leggen. Het viel mee. Uiteindelijk waren we 10 minuten te laat. De logopediste vond het geen probleem en was haar optimistische, montere zelf. Achteraf gezien was het misschien beter geweest pas aankomende vrijdag intensief met spreken aan de gang te gaan, maar dat is een persoonlijke leken-conclusie. Mijn dove oor doet pijn als de hel en door het bizarre avontuur met de spraakprothese is m’n keel op zijn zachts gezegd nogal ‘gevoelig.’ En alsof de duvel ermee speelt voel ik een stekende pijn in mijn borst waar voor de rest alle gevoel uit is verdwenen. Leg dat maar eens uit.

Al het gepiep op een stokje. Het was een vruchtbaar bezoekje. Uiteindelijk kwam de logopediste met een ander soort ‘dopje’ en ik kon opeens praten. Wel met een stem die zo uit een goedkope maffiafilm komt, maar toch. Het was genoeg om dochter Natasja van blijdschap een traantje boven haar schattige mondkapje te doen plengen. De volgende afspraak is volgende week vrijdag. Tot die tijd moet ik zoveel mogelijk gaan praten. Geen probleem. Fleur was al in alle staten dat we weer een gesprekje konden voeren. Al werd ze vanavond wakker in alweer een aanval van intens verdriet. Ze heeft een mapje met 2 pasfoto’s van mij bij haar bed staan. Uit een ver verleden. Haar verdriet is dat ze beseft dat het gat in mijn keel nooit meer weggaat. En dat wil ze niet. Gelukkig kan ik nu met haar praten tot het weer goed is. Dat lukt altijd. Morgen gaan we wat leuks doen. Ze mag een sjaaltje uitzoeken die het gaatje verbergt. Ze zou ervan gaan dromen.