Vandaag kwam een jongeman van de firma AMP bij ons aan de deur. Hij kwam voor mij. AMP wordt ingeschakeld door bedrijven die verplicht zijn iemands identiteit vast te stellen. AMP was naar mij gestuurd door Reconi, een bedrijf dat e-herkenning regelt. Dat heb je bijvoorbeeld tegenwoordig nodig als je als bedrijf belastingaangifte moet doen. De man die mijn boekhouding verzorgt heeft mij al een paar maal dringend verzocht dit te regelen. Anders kan hij geen aangifte meer voor mij doen. Ik moet hem ook machtigen. Dit heeft al een veel te lange email historie. Ik heb e-herkenning eerder aangevraagd, maar daar kwam toen een tumor en een reeks bestralingen tussen. De tweede poging gaat vrij snel, nadat mij een coronaproof bezoekje door de medewerker wordt gegarandeerd.
De medewerker moet een kopie maken van mijn paspoort. BSN en nog iets worden zwart gekalkt. Maar ja, dan moet je wel een paspoort hebben. Die heb ik. De locatie van mijn paspoort is onduidelijk tot twee uur voor de komst van de medewerker. Ik ben nogal obsessief als het gaat om bewaarplekken voor bepaalde, in mijn ogen, belangrijke zaken. Zoals bijvoorbeeld paspoorten. Ik heb een klein tafeltje met één laatje, waar ik altijd de paspoorten in bewaar. Ter voorbereiding wil ik mijn paspoort vast klaarleggen. In het laatje liggen keurig de paspoorten van vrouw Linda en dochtertje Fleur. Maar niet van mij. Meteen geïrriteerde paniek. Want waar anders als niet in het laatje? Een onmogelijkheid. Kortsluiting.
Ondertussen kook ik van binnen. Ik hou mijn onredelijke woede binnen, al kost het moeite. Ik vraag zo kalm als mogelijk of vrouw Linda misschien mijn paspoort ergens heeft gezien. Dat heeft ze niet, maar draagt wel allerlei mogelijk plekken aan. Fijn. Uiteindelijk vind ik mijn paspoort terug in een tas aan de kapstok. Die tas is mee teruggekomen uit een ziekenhuisopname en maar deels leeg gehaald. Ook een verloren gewaand notitieboekje en een afsprakenkaart voor een arts in het AUMC zitten erin. Ondertussen heb ik één van de twee meegekregen spraakventielen aan gort gehoest. Ongetwijfeld door de te lang ingehouden implosie van irritatie.
Vanochtend kreeg ik het tijdvak van AMP waarin de komst van de medewerker werd aangekondigd. Tussen 15:00 en 17:00. Als ik dat tijdframe gisteren had gewenst, had me dat extra geld gekost. Gratis is het alleen als je kiest voor een tijdframe van de gehele werkdag. Voor mij geen probleem. Corona en zo. Om 4 uur ’s middags is de medewerker er. Een vriendelijke jongeman met een vlassig zwart kinbaardje. Geen sik, want hij loopt een stukje door op beide kaaklijnen. Hij heeft handschoenen aan, maar geen mondkapje. Hij blijft buiten en doet z’n ding. Halverwege verontschuldigt hij zich voor zijn tablet. Die is nogal traag als het op scannen aankomt. Ik heb nog nooit een verkoper aan de deur gehad met een snelle tablet. Altijd met ouwe zooi. Ik wacht geduldig. Op een gegeven moment denk ik dat het over moet, zo lang duurt het, maar dan zegt de medewerker dat alles in orde is. Ik krijg binnen 5 dagen bericht van Reconi.
Wat is hier nu zo bijzonder aan? Deze medewerker is de eerste vreemde waar ik in 4 maanden tijd een gesprek mee heb gehad.
Het was formeel, het ging nergens over. Maar het was ongelooflijk bevredigend.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is cool en kan via vadertje.backme.org
