Eigenlijk ben ik te uitgeput om dit stukje nog te schrijven, maar het moet. Waarom? Omdat het de zoveelste bizarre dag is geworden die, net als alle andere dagen, zo gewoon begon. Bizarre dagen zijn een beetje gewoontjes aan het worden. Omdat het altijd onvoorspelbaar is, is de term bizar nog houdbaar. Gewoon bizar maakt het wel completer. Dat komt natuurlijk ook door de extreme externe omstandigheden van het afgelopen jaar. Tel daarbij op een wankele gezondheid, constatering van een tumor, een operatie en een reeks bestralingen en je hebt een mooi fundament voor bizarre gebeurtenissen. Vandaag dus weer een hoofdstuk toegevoegd. Heel gewoon, eigenlijk.
Vanochtend was een ochtend als elke andere. Kut geslapen. Me een ongeluk gehoest. Een uur of twee geslapen op de bank. Het gewone recept. Ik had net de katten eten gegeven toen dochtertje Fleur (6) zich beneden op de bank nestelde. Vrouw Linda was ook al beneden. En ik ging naast Fleurtje op de bank verder hoesten. Een paar ochtendrituelen verder vroeg vrouw Linda vanuit de keuken naar haar schoenen. Of ik misschien wist waar ze waren gebleven. Omdat ik vrouw Linda in eerste instantie niet goed kon horen (ik word nog steeds met de dag dover) stond ik op liep al binnensmonds hoestend naar haar toe. In de deuropening van huiskamer naar keuken herhaalde vrouw Linda de vraag. Ik wees, al hoestend, met hand en voet naar de hoek waar ik ze gisteravond naartoe had geschopt. De avond ervoor stonden ze nog midden in de kamer en had ik bijna m’n nek erover gebroken. Eigen schuld. Moet ik maar niet in het donker naar de ijskast lopen. Wat dacht ik wel niet. Prutser. En toen ging mijn licht uit.
Even later word ik wakker. Half zittend, half liggend en kijk ik in het paniekhuilende gezicht van dochtertje Fleur. Nog steeds zittend op de bank in haar hoekje. Vrouw Linda hield me vast en riep naar me. Ik had slechts het idee dat ik net wakker was geworden. Ik meen zelfs te hebben gedroomd. Al weet ik niet meer wat. Ik stond op en de bovenste helft van de binnenkant van de vaatwasser was volledig afgebroken. Ik was er bovenop gevallen. Ik vroeg me af wat er met Fleur aan de hand was en probeerde haar op afstand te sussen. Dat gaat niet zonder stem. Mijn spraakprothese had ik nog niet in. Daar mag je niet mee slapen. Vrouw Linda nam het over en had Fleurtje al stevig in haar armen. Ik was onderuit gegaan en buiten bewustzijn geweest. En ik had het niet zien aankomen en kan me er niets meer van herinneren. Vrouw Linda vertelde later dat mijn licht al uitging toen ik nog stond en me omdraaide om de keuken in te gaan. Ze had het aan mijn gezicht gezien.
Ook dat kan ik me niet herinneren.
Dat was pas het begin. Morgen de rest van de dag.
Slaap zacht. Word vooral weer wakker.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is cool en kan via vadertje.backme.org
