Verkiezingsprogramma

Als ik een politieke partij ben, hoe zou dan mijn verkiezingsprogramma eruit zien? Benoem ik elk onderwerp? Ik denk het niet. Dat is teveel. Mensen raken in de war als er teveel informatie op hun afkomt. Wel moet je antwoorden paraat hebben als er door wordt gevraagd. Ik ben meer iemand van de hoofdlijnen. Anderen moeten maar de details invullen en het kloppend maken. Mijn eerste belofte aan de kiezer zou zijn dat ik mijn beloftes niet breek. Dat is dan meteen een trendbreuk met de gangbare politieke traditie. Na de verkiezingsuitslag krijg ik zelf altijd extra uitslag bij het woord ‘compromis’. Polderen, compromissen sluiten, coalitieland, water bij de wijn, kijken naar wat we wél hebben binnengehaald. Al die termen gaan na 17 maart weer voorbij komen. Retorieken moet een werkwoord worden. “Ik heb weer wat te retorieken, hoor. Het kost wat maar kijk wat ik heb binnengeharkt!”

Al meerdere keren heb ik opgeschreven dat je de mate van sociaal betrokken leiderschap van een land kunt afmeten aan de aanwezigheid van voedselbanken. Ik heb het dan wel over democratieën. De regering van elk land kan er voor zorgen dat zijn eigen bevolking niet onder armoede hoeft te lijden. Geld is er genoeg. Als mensen daar nog aan twijfelen dan hebben ze de miljardensmijterij van ons Wopke tijdens corona gemist. KLM wordt gered. Steunpakketten voor zo’n beetje alle sectoren. Dan kan je straks niet aankomen met het verhaal dat voor zoiets schrijnends als armoede onder je eigen bevolking geen geld beschikbaar is. Als politici die woorden (geen geld beschikbaar) in de mond nemen dan bedoelen zij dat ze niet bereid zijn het daaraan uit te geven.

Ook maakte ik al eens eerder de vergelijking tussen het Kabinet en goed ouderschap. Goed ouderschap is zorgen dat je kinderen alles krijgen wat ze nodig hebben. De afgelopen kabinetten lijken meer op ouderschap in het dierenrijk. En dan bedoel ik bepaalde soorten die een extra kuiken nemen en die ze zoveel mogelijk ontzeggen, maar wel in leven houden, in geval de uitverkorene onverhoopt mocht overlijden. Als de uitverkorene levensvatbaar en gezond blijkt wordt het reservekuiken verbannen. Een hartverscheurend tafereel. Enfin, het punt is dat ouders (lees: het kabinet) goed voor zijn kroost (lees: bevolking) dient te zorgen. Zo niet, dan ben je als ouder ongeschikt. Trek zelf de vergelijking maar door.

In mijn verkiezingsprogramma zou zeker staan dat uit ALLE zaken die van nationaal belang zijn, de marktwerking wordt weggehaald. Onmiddellijk. Ik wil dat niet zien in de zorg, onderwijs, openbaar vervoer, woningbouw, energievoorziening. Kortom, alle sociale voorzieningen. En als de overheid bedrijven daarvoor nodig heeft, bepaalt de overheid de prijs. Belastingen heffen naar draagvlak. Miljonairsheffing en een nog hogere miljardairsheffing. Dus ook voor bedrijven. Juist voor bedrijven. Een basisinkomen voor iedereen. En dat dient zo hoog te zijn dat NIEMAND in ons land in armoede hoeft te leven. We gaan Europa niet uit, maar Europa moet wel grondig hervormd worden. Als je topografisch ingesloten zit door drie bepalende grootmachten, de V.S., Rusland en China, moet je niet zo stom wezen om te denken dat je het wel in je eentje redt. Een Europees pact is mooi, mits beter geregeld zonder vetorecht en met snelle, strikte voorwaarden voor toetreding alswel voor uittreding. Het respecteren van democratische waarden moet daarbij leidend zijn.

Hervorming van overheidsinstanties zou er ook in staan. Er zijn veel te veel regels. Er zijn zoveel regels dat het een hele industrie is geworden. Niet het belang van de regel staat voorop, maar het ten koste van alles in stand houden van de regel. Overal zie je dat terugkomen bij overheidsinstanties. Een oerwoud aan regelgeving. Regels worden slechts aangepast als er een nieuwe regel aan kan worden toegevoegd. Zelden of nooit wordt een regel gewoon weggehaald omdat het niet werkt. Alles kan veel eenvoudiger. Een fiks rookgordijn voor de doorsnee burger kan worden weggeblazen door versimpeling van de regelgeving. Bijvoorbeeld de Belastingdienst. Overal hebben we wel een belasting voor. Voor personen, voor bedrijven, voor honden, voor wegen, voor vervuiling enz. Eindeloos veel. Kan allemaal weg. Eén belasting voor iedereen. Naar vermogen en omstandigheid. Procentueel dus. Hoeveel dat moet zijn? Geen idee. Ik ben geen rekenmeester. Ongetwijfeld moet er geld bij. Het zij zo. Had je maar geen ‘kinderen’ moeten nemen.