Het weer wordt elke dag een stukje vrolijker. De voortekenen van de lente dienen zich aan. Een mooi seizoen. De belofte van nieuw leven hangt in de lucht. De schoolvakantie is weer voorbij en dochtertje Fleur (6) kan haar geluk niet op. Door al die gelukzaligheid om me heen, betrap ik mezelf erop dat ik naar de verlossende prik verlang. Een nieuw verlangen. Tot nu verkeerde ik in een toestand van gelatenheid als het aankwam op vaccinatie tegen Covid-19. Nu heb ik ineens zin om Fleur weer van school te halen. Om haar weer lekker keihard te laten schelden in de auto. Dat mocht ze altijd. Lekker poep en pies roepen tot we ergens aankwamen. Volop lachen, natuurlijk. Gelukkig heeft Fleur veel vriendinnetjes die met haar willen spelen. Eén van die vriendinnetjes drukte me vandaag met m’n neus op de feiten. Ik hoor er niet meer bij.
Het vriendinnetje van vandaag kennen we al sinds Fleur naar de basisschool gaat. Een vrolijke meid die altijd bij ons wilde spelen. Ik was altijd de pineut omdat ik als klimboom fungeerde. Of als lastdier. De kinderen als last. Ik het dier. Kortgezegd was ik ’n favoriet om bij te spelen. Door het sluiten van de scholen heb ik dit vriendinnetje van Fleur al een eeuwigheid niet gezien. Tijden veranderen. Ik zei het vriendinnetje gedag toen ze met Fleur aan de tafel bij vrouw Linda stonden. Met mijn gekke stem. Ze schrok zich de pleuris. Ik zag dat ze schrok en pakte instinctief de koektrommel. Het koekje werd gretig aangenomen waarna Fleur en vriendinnetje richting speeltuin verdwenen.
Niet veel later belde Fleur met haar horloge vrouw Linda op. Vriendinnetje wilde naar huis. Vrouw Linda onderbrak onmiddellijk haar werkzaamheden en liep snel naar de speeltuin. Ik wist wel waar dit om ging. Ik ben eng. Ik heb een stem die lijkt op een kruising tussen Darth Vader en doorgerookte maffiabaas. Bovendien is mijn stemgeluid monotoon en kan ik het volume nog niet regelen. Vrouw Linda heeft ondertussen de kinderen mee naar huis gekregen. We zitten allemaal bij elkaar aan de tuintafel. Ik hou wijselijk mijn keel dicht. Vriendinnetje zit bij vrouw Linda op schoot en zij legt uit wat er met mij is gebeurd. Omdat Fleur het eerder al op school het ‘kanker’ verhaal van Papa in de klas heeft verteld, ging ik er stom genoeg vanuit dat het daarmee ok was. Een live confrontatie is andere koek. Ik paai het vriendinnetje wederom. Nu met de snoeppot. Het werkt en ik krijg zelfs een lach op haar gezicht.
Ondertussen komt de mama van vriendinnetje de tuin in gelopen. Zij was al door vrouw Linda gebeld. Altijd als mama binnenkomt na een drama, moet het drama nog een keer in samenvatting worden herhaald door het kind. De veilige omgeving van mama’s omarming lokt dat uit. En zo hoort het ook. Na de samenvatting constateert vriendinnetje met een traan en een schaterlach dat ze mama heeft ondergekwijld. Gezamenlijk wordt besloten dat er verder bij vriendinnetje thuis gespeeld gaat worden. Weg van die enge man.
Papa de Paria.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is cool en kan via vadertje.backme.org
