Spreek!

Het vorige bezoek aan de logopediste is niet echt fantastisch verlopen. Op z’n zachts gezegd. Veel gehoest en geproest. De traditionele manier van ‘stoma-praten’ blijkt ondoenlijk. Daarvoor moet het filter van het sluitdopje worden ingedrukt. Kortgezegd wordt dan de luchtstroom geblokkeerd en worden er alleen trillingen doorgelaten. Stemgeluid. Het indrukken van het filterdopje zorgt voor zoveel hoestprikkels in de stoma dat het slechts wilde hoestbuien produceert. Een rood hoofd en een hoop zweetdruppels. Meer heeft het niet opgeleverd. Aan het eind van dat logopedische avontuur was er plotseling hoop. De automatische spraakdop. Een ingeving van de logopediste. Hierbij hoef ik niets te doen. Ademhalen en met enige, gecontroleerde kracht, op luchtdruk, spreken. Dat werkt wonderwel. Overal zitten voor en nadelen aan, maar bij deze constructie kan ik me in ieder geval verstaanbaar maken én ik blijf van allesverstorende hoestkriebels verschoond.

Het helpt natuurlijk niet dat de stemprothese net is vervangen. Ik heb al eerder beschreven wat een moeilijk en pijnlijk proces dat bij mij is geweest. De aangerichte schade is aanzienlijk in mijn tracheastoma. En dat terwijl de genezing al aardig op weg was. Nu ja, het kon niet anders. De oude stemprothese was overwoekerd door mijn eigen weefsel en moest vervangen worden. En dat kan wel eens problemen opleveren. In mijn geval iets meer dan waar een ieder op had gerekend.

Ik moet vooral veel gaan praten nu. Oefenen. Praten gaat nu nog ‘bubbelig’, zoals mijn dochtertje Fleur (6) zegt. Alsof een robot onder water zit. Zei ze laatst. Vanochtend toen ik de stemknop weer op de tube in mijn stoma had gezet, was Fleur Engels aan het praten. Dat kan ze al heel behoorlijk. Toen ik antwoord gaf in het Engels viel ze zowat om van verbazing. “Papa’s stemprothese praat ook Engels!” Ik speelde de verbazing mee en zei: “what the fuhuhuck!?” Dat kwam me op een standje te staan. “Ohohhh! Papa! Dat mag je niet zeggen! Hè mama?” Snel gaf ik haar gelijk. Tevreden nam ze daar genoegen mee. Fleur krijgt niets liever dan gelijk.

Dit speelt zich allemaal af rond acht uur vanochtend. Ik heb net minimaal een uur intensief stoma onderhoud gepleegd. De luchtwegen zijn redelijk slijm- en korstvrij. Het door mij voortgebrachte geluid stemt tevreden. Ik maak me verstaanbaar zonder al te veel rochelende onderbrekingen. Fleur staat op het punt naar school te gaan en we geinen nog even door. Ze probeert haar tanden te poetsen terwijl ze een filmpje op haar telefoon kijkt. Het ziet er klungelig uit, maar het lukt ‘r. Vervolgens trekt ze haar warme jas aan. Nog steeds met telefoon in de hand. Dat blijkt een brug te ver. Tijd om in te grijpen. Ze vindt het niet erg en vraagt of ik haar telefoon dan wel nog even in de oplader wil doen. “Tuurlijk, schat.”

Even later komt broer Henk en gaan we samen onderweg naar de logopediste. Broer Henk heeft zich verheugd op dit bezoek. Hij is buitengewoon geïnteresseerd in het hele logopedische traject. Geen idee waarom. De logopediste laat ons niet lang wachten. Ik zeg haar gedag en ik zie aan haar ogen dat ze onder haar mondkapje een brede grijns trekt. Ze is tevreden. Nu al. Tijdens de sessie groeit de euforie. Ik praat aardig wat weg. In bescheiden volzinnen. De doctoranda is zó verguld, dat ze mijn stem wil opnemen. Ik krijg een a4-tje toegeschoven met het verzoek dit even voor te lezen. Het is een bericht van Omroep Brabant over een losgebroken koe. Geen idee of het fake is of niet. Ik kan het helemaal voorlezen. Niet vlekkeloos, maar goed genoeg om de euforie bij mijn toehoorders tot een hoogtepunt te brengen. Ik spreek!

Halleluja!

Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is cool en kan via vadertje.backme.org