Murw

Sinds afgelopen januari moeten schuldeisers ervoor zorgen dat zij niet meer dusdanig veel terugvorderen van mensen met schulden, dat er een bepaalde ondergrens wordt overschreden. Een gezin moet in de eerste levensbehoeften kunnen blijven voorzien. Hoe ze dat precies doen weet ik niet maar dat zal in overleg met de ‘klant’ en aan de hand van een rekenmodel worden berekend. Wonderwel houden incassobureaus en andere commerciële invorderingsbedrijven zich keurig aan deze regel. Er is er één die zich er niet aan houdt: de belastingdienst. Vanavond in het journaal was een man te zien die een stapeltje muntjes voor hem op tafel had liggen. Waarom ze daar lagen was niet duidelijk. Totdat de journalist vroeg hoeveel hij nu precies overhield? “Nou, wat je daar ziet liggen”, zei hij, wijzend naar het stapeltje muntjes.

Eerder had hij al met tranen in zijn ogen verteld dat hij geen cadeautjes kon kopen voor de aanstaande verjaardagen van zijn dochtertje en zoontje. Ik twijfel niet aan het waarheidsgehalte van het verhaal. De man leek waarachtig wanhopig. En anders is het een briljant acteur. De manier waarop dit verhaal werd gebracht kan niet anders dan van te voren te zijn geregisseerd. Het lag er zo dik bovenop dat daardoor het verhaal aan kracht verloor. En dat is jammer. Het geval op zich was schrijnend genoeg. Daar hoef je geen handjevol muntjes voor op tafel te leggen. Ik was afgeleid van waar het werkelijk om ging. Namelijk dat de belastingdienst weer eens schandalig de fout in gaat. Hoeveel middelvingers heeft de belastingdienst nog over? Mijn hemel. En waarom krijg ik de indruk dat de regering er maar half werk van maakt? Terwijl andere schuldeisers de overheidsregels hanteren worden ze weer eens gebroken door de opsteller zelf. En dan blijft er inderdaad niet meer dan een handjevol muntjes over.

Ik weet ook wel dat het kabinet heel druk is met een pandemie en het zich in bochten wringen om 17 miljoen mensen tevreden te houden, maar kom op. Als de leiding van de belastingdienst geen zicht meer heeft op wat er in vredesnaam allemaal in hun toko gebeurt, dan moet er op ministerieel niveau worden ingegrepen. Snel en keihard. Gewone burgers zijn bij bosjes de pineut en het gaat maar door. Met de ene ellende is nauwelijks een begin van een oplossing in uitvoering of de volgende fuck-up dient zich alweer aan. Ondertussen worden we murw gemept door de hoeveelheid misstanden die schijnbaar ongestoord doorgaan. Dag in dag uit. We veranderen langzaam in een apathisch volkje. Ik ga niet zeggen dat dat misschien wel de bedoeling is. Voor je het weet loop je met een aluhoedje op 5g masten in de fik te steken. Maar opvallend is het wel. Er komt een punt dat mensen hun overheid in meerderheid niet meer geloven. De voorbeelden hebben we al. Rusland en de VS zijn wel de bekendste daarvan.

In Rusland weigert meer dan 60% van de bevolking het spoetnik vaccin. Alleen maar omdat men de overheid tot op het bot wantrouwt. Verdere argumenten zijn niet nodig. In de VS werd hetzelfde duidelijk in de lange weg naar de verkiezingen. Wat er ook gebeurde, de stempolls bleven onveranderd hetzelfde aangeven. De kiezer antwoordde steevast dat het toch niets uitmaakte. Alle politici zijn hetzelfde. Murw door loze en gebroken beloftes. De politieke carrousel draait door zonder te beseffen dat het nauwelijks verschil maakt. Ik denk niet dat het in Nederland al zover is dat we door wantrouwen compleet gedesinteresseerd zijn, maar lang kan het niet meer duren. Zeker niet als het gekmakende gebrek aan daadkracht maar door en door gaat.

De belastingdienst vindt het wel best. Die gaat gewoon door tot nader order. Leuker kunnen ze het niet maken. En dat gaan ze ook zeker niet proberen. In verkiezingstijd gaat sowieso geen politicus z’n vingers branden aan ingrijpende zaken. Stel je voor dat het fout gaat. De halo’s boven de populistische heilige hoofdjes zijn alweer zichtbaar. De hoorntjes groeien weer terug op 18 maart.

Op naar het volgende schandaal.