Het begint een beetje een terugkerend fenomeen te worden. Eens in de zoveel tijd krijg ik van lezers of volgers de opmerking dat ik de laatste tijd nogal zuur overkom in mijn stukkies. De vorige keer dat me dat gebeurde was ongeveer een maand geleden. Hoewel de toon toen meer vertederd dan verwijtend was, komt de constatering op hetzelfde neer. Ik was vorige maand nogal verbaasd en, tegen mijn gewoonte in, begroef ik me in de stukjes die ik heb geschreven. Om uit te zoeken hoe waar die bewering is. Naar aanleiding daarvan schreef ik Brombeer. Wat ik daarin zeg, geldt nog steeds. Ik wil daar wel het een en ander aan toevoegen. Niets is mij te dol om bezorgdheid bij mij lezers weg te nemen.
In één specifiek geval wordt het me iets moeilijker gemaakt. Een lezer die mij nauwgezet volgt gaf zelf een hele rits argumenten waarom ik zuurder aan het smaken ben. Pandemie, kanker, scholen dicht, isolement, lockdown op lockdown, stemverlies en nog wat argumenten. De lezer snapt waarom ik zuurder smaak, maar wil toch vrolijker berichten. Met name omdat het dan ook beter met mij zou gaan. Daar heb ik over nagedacht. Het klopt dat de dagelijkse routine een hoop meer ellende met zich meebrengt dan de dagelijkse routine van een jaar geleden. De grootste frustratie die ik er zelf aan over heb gehouden is stemverlies. Het ontneemt me het spontane gesprekje op straat, in een winkel of op een schoolplein. Vaak een aanknopingspunt voor een column.
Het klopt niet dat, om het beter met me te laten gaan, ik per se vrolijke stukjes moet schrijven. Dat zou geforceerd zijn en me zeker geen goed doen. Ik vind dat ik nog steeds in meer of mindere mate mijn stukjes met soms subtiele humor lardeer. Maar dat ziet natuurlijk niet iedereen. En waar ik zelf om lach, is vaak niet waar anderen om lachen. Zwartzure humor heb ik altijd gehad. Daar zal niet het zuurste zuur in liggen. Dat ligt waarschijnlijk in de onderwerpen. Die zijn nogal eenzijdig en wederkerig het afgelopen jaar. De keuze is beperkt. Althans voorlopig. Het is altijd wel op de één of andere manier pandemie gerelateerd. En de sociale gevolgen ervan.
Dat moet dan ook voorlopig maar even de conclusie zijn: Mijn zuurgraad beweegt mee met de omstandigheden. Ook ik ben niet ongevoelig voor de omstandigheden. Wel probeer ik altijd de moed erin te houden. Zowel op persoonlijk vlak als in mijn eeuwigdurende zoektocht naar hoop voor de mensheid. Teleurstelling in de mensheid zorgt hooguit nog voor een zure boer en wat brandend maagzuur. En kan een tijdelijke woedeaanval veroorzaken. En ja, in die tijd kan dan ook wel eens een stukkie worden geschreven. Daar zal dan wat meer woede in zitten. Met waarschijnlijk ook wat bijtend zuur.
Ik wil, kan en ga mijn schrijfwerk niet aanpassen. Dat doe ik voor niemand. Als het soms wat zuurder is dan andere keren, geloof ik dat onmiddellijk. Ik denk daar wel bij:
“Soms is het gewoon lekker om op een zuurtje te sabbelen.”
Disclaimer: gratis lezen mag, minder zuur word ik misschien wel van donaties en dat kan via vadertje.backme.org
