De dag na de (een) tweede kamer verkiezing ben ik altijd een beetje in de war. Dat zal met leeftijd te maken hebben. In mij huist nog het restant van een verzuilde geest. Daar groei je mee op als kind van de jaren ’60. Het duurt daardoor allemaal wat langer voordat ik mijn hersens om bepaalde ontwikkelingen krijg. En het zijn er zoveel! Teveel. Het is ruim honderd jaar geleden dat er zoveel politieke partijen zetel nemen in de 2de kamer. Sinds 1918 om precies te zijn. Vandaag heb ik verschillende mensen horen roepen dat zoveel partijen een feestje voor de democratie is. Zo voelt het niet. Misschien als een corona-feestje dat je van afstand hoofdschuddend aanziet omdat alle regels worden geschonden. Dat klopt meer met het gevoel dat ik erbij heb.
Ik werd wakker met een knallende koppijn. Verschillende oorzaken kunnen daar verantwoordelijk voor zijn. Mijn hoofdkussen was van de bank gegleden waardoor mijn nek een hoek van 90 graden met mijn lijf moest maken. Mijn nek had geen keus omdat mijn hoofd zich op de te hoge leuning had geparkeerd. Te lang naar de verkiezingsuitslagen gekeken. Een meer dan normale berg snotvorming in mijn holtes. Het kan allemaal. Dus maar niet speculeren. Te lang speculeren zorgt ook voor hoofdpijn. Gelukkig kwamen er twee redenen de trap afstrompelen die mijn hoofdpijn deden vergeten. In identieke pyjama’s kwamen dochter Fleurtje met vriendinnetje de kamer binnen. Later dan normaal. Het gevolg van het logeerpartijtje. Ook zij zijn ’n beetje in de war. In ieder geval hun haarbossen.
Samen kruipen ze onder mijn deken op de bank. Ik zet het ochtendritueel in gang en begeef me naar de keuken. Ik ben nog steeds behoorlijk doof dus merk ik niet dat vrouw Linda ondertussen vlak achter me staat te gapen. In stilte schrik ik me een ongeluk. Vrouw Linda neemt de boel van me over, zodat ik nog even naar bed kan. Nog even een uurtje slapen voordat ik een bezoek aan het ziekenhuis moet voorbereiden. Dat bezoek is bij de chirurg. Dus de binnenkant van mijn pijnlijke nek moet er tiptop uitzien. Dat vergt een hoop werk. De tube moet schoongemaakt worden, de stemprothese moet worden schoongemaakt. De korsten bloed moeten verwijderd worden. Het lukt allemaal ternauwernood. Half 10 rijden vrouw Linda en ik richting AUMC. Half elf worden we verwacht. Onderweg oefen ik een paar keer mijn stemprothese. Dat gaat redelijk. Tot gisteren moest ik nog onbedaarlijk hoesten bij elke spreekpoging. Dat valt nu alles mee. Als ik voorzichtig ben kan ik een korte conversatie voeren.
Onderweg bedacht ik me dat vrouw Linda eigenlijk de enige is die niet meer in de war raakt. Kon ik maar op haar stemmen. De verkiezingen zitten achter in mijn hoofd te zoemen. Langzaamaan lukt het me om mijn woede om te zetten naar gelatenheid. Woede om het egoïsme en de kortzichtigheid van groepen kiezers krijg ik niet helemaal weg. Corona heeft een buitensporige rol gespeeld in de aanloop naar de verkiezingen. Baudet die ongegeneerd het land doortrok. Schijt hebbend aan alle regels. En ondernemers die op hem stemmen omdat ze denken dat Baudet hun zaak weer kan openen. Ikke ikke ikke. Aan de andere kant kan je het de kiezer ook niet echt kwalijk nemen. De voorbeelden die ze volgen zijn zo mogelijk nog egoïstischer. Op 1 februari schreef ik een column over de verkiezingen. Hij klopt niet helemaal, maar ik zit er verdomd dicht bij in de buurt.
Als ik vergevingsgezind was, zou ik zeggen dat de kiezer een beetje in de war was.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is maar voor de helft egoïstisch en kan via vadertje.backme.org
