Om 4 uur deze middag had ik mijn tweede oedeemtherapie van deze week. De eerste was al vrij intens, maar te overzien. Vanwege administratieve verplichtingen ging de helft van de behandeltijd verloren. De tweede, die van vanmiddag, was het volle half uur het totaalpakket. Met handschoenen aan wordt nek, wang en littekens hardhandig gemasseerd. Dat moet nu eenmaal, want er moeten nieuwe wegen aangelegd worden. Dwars door de muur van het litteken. En als dat niet lukt een omleiding via de rug. Daar moet ik voorlopig nog maar niet aan denken. De neveneffecten zijn niet mals. De ergste is onontkoombare vermoeidheid. De hele tijd. Ongeacht de hoeveelheid slaap die ik krijg. Onverbiddelijk is de vermoeidheid alom aanwezig. Alweer een tijdelijk probleem erbij. De meeste van mijn lichamelijke ongemakken na de tumoroperatie zijn van tijdelijke aard. Zo is mij bezworen. De meeste zijn al heel lang tijdelijk. Sinds 11 november 2020. Toen ik mijn stem, reuk en ademsappel verloor. En mijn rechtertiet nu in mijn nek ligt.
De behandeling heeft nog een irritant neveneffect. Het veroorzaakt hoestprikkels. Daardoor kan ik – tijdelijk – niet mijn spreekdopje inpluggen. Spreken gebeurt op luchtdruk en het geluid wordt gefabriceerd door de trillingen die de lucht maakt. Hoesten dus. Na het avondeten kijk ik het journaal. Vrouw Linda loopt druk heen en weer. Er is een item over Gibraltar. De lockdown is er daar volledig af. Ongeveer 70% van de bevolking is gevaccineerd. We krijgen beelden voorgeschoteld van zonovergoten terrassen en goedbezochte restaurants. Iedereen blij op de rots. In de aankondiging wordt gezegd dat we misschien wel een beetje jaloers zullen zijn. Ik heb daar geen last van. Ik gun het die mensen van harte. Ze hebben in dezelfde shit gezeten als wij.
Vrouw Linda komt weer langs en vangt het item deels op. “Waarom brengen ze dit nu op het journaal?” Ik kijk haar niet begrijpend aan. Een verbale reactie gaat niet. “Mensen hier worden alleen maar opstandiger als ze dit zien.” Ik maak vrouw Linda duidelijk – ze kan al aardig liplezen – dat ik daar geen last van heb. Dat ik niet jaloers ben. Vrouw Linda stampvoet een beetje bij zoveel onbegrip van mij. “Dat weet ik wel, maar wij zijn niet dom,” besluit ze. En weg is ze. Ik laat het inzinken. Ik kom tot de conclusie dat als domheid tot opstand en onrust gaat leiden, vrijwel elk item daarvoor geschikt is. Ik trek ook de conclusie dat een nieuwszender gewoon nieuws moet brengen. Zonder aanziens des I.Q.’s. Ik kan vast nog meer redenen bedenken om het oneens te zijn met vrouw Linda. Ondertussen heeft ze wel een punt, bedenk ik me. Veel mensen zijn jaloers op andermans mazzel. En zien al snel een reden om daar hun ongenoegen in kwijt te kunnen. Dom, inderdaad.
Dan geef ik het op. Ik kan niet meer goed nadenken.
Ik denk alleen nog maar aan Gibraltar. Ik vraag me af of ze daar ook oedeemtherapie hebben.
Twijfel over doneren? Lees dan Lieverdjes en Het Moet Maar
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is olé en kan via vadertje.backme.org
