Oedeem is eigenlijk niets anders dan een vochtophoping. Dat kan door van alles en nog wat komen. Ik heb het ook. Door een operatie en bestraling in mijn keel heb ik nu een vochtzak onder mijn kin hangen. Gevuld met lymfevocht. Dat wordt normaal gesproken afgevoerd via lymfebanen. Aangezien mijn keel nagenoeg van oor tot oor is opengesneden en er ook nog eens mijn rechterborstspier in is gelegd, zijn er nogal wat lymfebanen naar de Filistijnen geholpen. Nog even los van het feit dat er zo’n honderdvijftig lymfekliertjes moesten worden weggenuked, zorgt het litteken voor een barrière. Een soort muur. De lymfeklieren willen wel nieuwe kanalen aanleggen, maar stuiten op die muur. En het is een stevige muur. Niet dat muurtje van Trump bij Mexico, nee, de mijne zit potdicht.
Om daar iets aan te doen komt er, na een ‘go’ van de hoofdbehandelaar, oedeemtherapie om de hoek kijken. Dat is een stevige massage van kaken, nek, wangen, stukje schouder en misschien rug. Die massage moet ervoor zorgen dat in de littekenmuur gaten vallen, waardoor lymfekanalen kunnen worden aangelegd. Soms lukt dat. Soms ook niet. Als het niet lukt dan verplaatst de massage zich naar andere delen van het lichaam – zoals schouders en rug – om het oedeem te verleiden een omweg te nemen. Langs het litteken in plaats van erdoorheen.
Een massage klinkt fijn. Deze is dat niet. Hoewel het grootste gedeelte van waar de massage plaatsheeft gevoelloos is, is het dusdanig intensief dat pijn zich in de direct omliggende gebieden manifesteert. Het is een pijnsensatie die ik nog niet ken en heel erg vervelend is. Soms heb ik moeite om de therapie niet te onderbreken van de pijn. En ik kan heus wat hebben. Het is het soort pijn dat je niet als pijn voelt maar de sensatie dat er iets binnenin wordt beschadigd. Door de gevoelloosheid kan je daar niet precies je vinger op leggen, maar je lichaam schreeuwt het uit dat je dat beter kan laten. Het lichaam weet niet dat het moet gebeuren en heeft het daarom mis, maar dat maakt de ervaring niet minder vervelend.
Oedeem wil het liefst met rust gelaten worden. Een rustige vijver zijn, terwijl de massage er een wildwaterbaan van wil maken. Ik kan het er ook niet bij laten zitten, de vochtophoping neemt toe. En steeds vaker blokkeert-ie m’n luchtpijp. Ongeveer 20 tot 30 minuten duurt de behandeling. Langer zou ik ook niet trekken. Het vervelende is dat er maar 9 behandelingen vergoed worden door Menzis. Ik krijg er twee per week en het einde is nog lang niet in zicht. Lang leve de marktwerking in de zorg. Gelukkig ben ik het gewend. Met m’n 14 pillen per dag. Alles wat ik volgens de regels zelf moet bijleggen ben ik altijd in januari al kwijt. Als ik mijn eerste bestelling bij de apotheker doe. Ik denk dat gedachtegang is dat een kankerpatiënt maar beter arm kan sterven. Al weet ik nog niet precies waarom.
Uiteraard ga ik door met de behandelingen. In tegenstelling tot de verzekeraars vind ik een leven belangrijker dan een potje met geld. Maar het mag me af en toe best een beetje makkelijker worden gemaakt.
Zo, nu heb ik voorlopig wel weer genoeg van me afgezeken en gaan we weer vrolijk door.
DISCLAIMER: gratis lezen mag, doneren is eeuwige dank verzekerd en kan via vadertje.backme.org
