Vanaf 19 september 2020 heb ik 157 e-mails naar donateurs gestuurd. Bestaand uit een e-mail feuilleton over Dries en weekendcolumns voor donateurs. Vanaf 8 mei 2020 heb ik via bastapunt.com 243 columns gepubliceerd. Mijn website bastapunt.com had ik al in 2018 aangemaakt. Ik heb toen één bericht geplaatst. Pas in 2020 heb ik de draad weer opgepakt en heb ik een donatiepagina aangemaakt: vadertje.backme.org
In het jaar van corona kreeg ik keelkanker. Dat werd ergens halverwege augustus geconstateerd. Een snelgroeiende en kwaadaardige tumor had zich als een wokkel om mijn luchtpijp en stembanden gewikkeld. Toen ik in november werd geopereerd was hij 4 centimeter groter dan toen hij in augustus was geconstateerd. Deze supraglottische tumor heb ik destijds de ‘Kiezel’ gedoopt en ik heb mijn avonturen met hem opgetekend in de Kiezelkronieken.
Sinds 2016 ben ik door het UWV, na een slopend gevecht, met terugwerkende kracht voor honderd procent afgekeurd, zonder uitzicht op verbetering. Het heeft zelfs tot een hoorzitting geleid, die ik zonder bijstand in mijn eentje heb moeten voeren. En gewonnen. Een klein lichtpuntje uit een verder duistere periode. Ik heb even kunnen teren op het David vs Goliath gevoel. Door een of andere ranzige constructie had ik maar recht op een fractie van wat ik had verdiend. Ik heb een actief arbeidsverleden van bijna 40 jaar. Als je dan in één keer niet veel meer kan/mag, is dat wel even slikken.
Ik kan me goed aanpassen en de centen die binnenkwamen werden met een nietig pensioentje aangevuld. Vrouw Linda werkt volop en verdient een redelijk salaris. Geen reden tot klagen. Tot 2020. In dat rampjaar stopte het pensioentje. Als je daarbij ook nog een kanker krijgt moet dat volgens de zorgregels kennelijk geld opleveren. Voor verzekeraars in ieder geval. Terwijl jij voor je leven knokt loeren zij op je bankrekening. Zelfs bij de meest volledige verzekering krijgen ze het nog voor elkaar om je bij te laten betalen. Begrijp me goed. Ik heb niets tegen geld verdienen, maar zorgverzekeraars hebben wel een heel hoog lijkenpik-gehalte. Maar goed. Vandaar het donatiemodel dat ik hanteer. Schrijven is zo’n beetje het enige dat ik nog kan en ik zou daar graag genoeg mee binnenhalen om die schrijverij te kunnen blijven bekostigen.
Ondertussen heeft de zorgsector zelf uitstekend voor mij gezorgd en zal ik ze de rest van mijn leven dankbaar zijn. Sterker nog. Na een gesprek met de chirurg die mij heeft geopereerd (bijna 12 uur aan een stuk) heb ik besloten dat ik een substantieel deel van de donaties aan verder onderzoek naar kanker beschikbaar stel. Onder voorwaarden die ik stel in de columns Lieverdjes en Het Moet Maar. Dankzij dat onderzoek hebben ze mij in leven kunnen houden. Als ze 24 jaar geleden hadden geweten wat ze nu weten, had mijn vader misschien ook nog geleefd. Genoeg reden om de bittere noodzaak van kankeronderzoek te blijven sponsoren. Helemaal als je beseft dat 1 op de 3 mensen een vorm van kanker krijgt. Eén op de drie!
De donateurs die ik heb, zijn mij trouw en hebben mijn eeuwige dank. Ik heb er helaas nog steeds niet genoeg.
Als je iets voor me wil betekenen, wordt dat door mij, mijn gezin en het onderzoek naar kanker bijzonder gewaardeerd. Het zou al fantastisch zijn als je mijn stukjes en/of website onder de aandacht brengt van anderen. Het levert in ieder geval leesplezier op! Want ik zal altijd blijven publiceren en mijn dagelijkse columns zullen altijd gratis te lezen zijn.
Power to the Pen!
