Iedereen heeft Opa of Oma wel eens horen zeggen: “Vroeger was alles beter.” En anders wel Pa of Ma. En iedereen heeft daar vast minzaam binnensmonds om gelachen. Oma, Opa, Pa of Ma gelijk gevend, natuurlijk. Het is een ongevraagde levensles die iedere generatie weer terug komt. Standaard wordt die les ontkracht door de jongste generatie. Ik behoor zelf al een tijd niet meer tot die jongste generatie. Ik maak mezelf wijs dat ik ze best goed begrijp. Al is dat in een veranderende wereld zo goed als onmogelijk. Nieuwe generatie, nieuwe problemen, uitdagingen en bijbehorende gevoelens. Altijd heel anders dan het in je eigen jeugd was. Al denk je vaak van niet.
Er zijn wel een paar zaken die opvallen waardoor de vaak misbruikte frase ‘vroeger was alles beter’ minder hoongelach verdient dan het over het algemeen oogst. Ik moest daaraan denken toen ik van de week toevallig beelden zag van een 50 jaar oude voetbalwedstrijd. Toeschouwers letterlijk langs de krijtlijn van het veld. Netjes wachtend op het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter. Daarna rennend en dansend de overwinning van hun ploeg vieren met het team op het veld. Spelers werden gejonast en ze vonden het prachtig. Ik kan me dat ook nog uit mijn eigen jeugd herinneren. Zelden of nooit waren er grimmige incidenten. Hooguit werd door een supporter van het verliezende team onder de voet een bolhoed geplet.
Het plezier in stadionbezoek verging me toen de hooligans de boel overnamen en spelers ridicule salarissen kregen betaald. Zoals gewoonlijk bedierf de honger naar centen het spelplezier. Op de tribunes werden complete oorlogen uitgevochten. Genoeg reden om verder te teren op mijn fijne herinneringen en de stadionrealiteit zonder mijn aanwezigheid verder te laten gaan. Met pijn in mijn hart. Dat wel.
Het was ook de tijd van touwtje door de brievenbus. Echt waar. In mijn jeugd was dat volstrekt normaal. Bij vriendjes, bij buren, bij ons, eigenlijk bij de meeste mensen hing dat touwtje uit de deur. Uit mijn heel vroege jeugd kan ik me zelfs nog herinneren dat achterdeuren niet op slot gingen. Regelmatig liet mijn vader ook gewoon de autosleutels in het contact zitten. We hadden geen internet, want de computer was nog niet in het huishouden doorgedrongen. Nog lang niet. Dus ook geen sociale media. De TV was net in kleur en we hadden 3 netten. Alleen vaste telefoon met een draaischijf – later drukknopjes – en een fluwelen hoesje voor zulke telefoons. Uiteraard waren we gelukkig omdat we niet beter wisten. Dat geldt voor elke tijdspanne.
Ik en mijn broertje speelden altijd buiten. Na school. In het weekend. En altijd thee om 4 uur. Dat was verplicht. Een milky way erbij. In het weekend cake. En daarna weer spelen. Tot het avondeten. We hoefden ons niet te melden. We werden wel door de buurt in de gaten gehouden. Ik denk daar met vrijwel uitsluitend goede herinneringen aan terug. De wereld lijkt minder hard als hij in je verre verleden ligt. Tijd zorgt voor een aangenaam filter.
En ik ben oud want ik hoor mezelf mompelen:
“Vroeger was écht alles beter.”
Bij twijfel lees dan even waarom ik om donaties vraag: Power to the Pen
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is zeker niet ouderwets en kan via vadertje.backme.org
