Vanochtend werd ik om kwart over zes gewekt door twee van de vier hongerige katten. Nou ja, hongerig kunnen ze niet zijn, want er is de hele dag door voedsel voor ze beschikbaar. In de vorm van brokjes. Twee keer per dag krijgen ze een zakje vlees. Een daarvan moet van de katten liefst stipt om 6 uur worden geserveerd. Een bakje catmilk on the side. Wordt het later dan wordt de omgeving lastig gevallen tot dit schrijnende onrecht is opgelost. Normaal gesproken heeft dochtertje Fleur (6), of het automatisch aanspringend licht, mij om 6 uur al gewekt. Fleur lag bij hoge uitzondering zelf nog te slapen en het licht was niet door mijn oogluiken gedrongen.
Ongestoord begon ik het ochtendritueel. Vissen eten geven. Katten voeren. Koffie klaar zetten voor vrouw Linda. Ontbijtje maken voor dochtertje Fleur. Ik was net overal mee klaar en zat op het toilet toen Fleurtje beneden kwam. Ik klopte op de deurpost om haar te laten weten dat ik daar zat. Ze kwam meteen naar me toe. Fleur moest ook ‘echt heel heel heel erg nodig.’ Ik maakte haast terwijl Fleur afwisselend het ene na het ander been over elkaar heen sloeg. Tussen de haren door zag ik dat ze een moeilijk gezicht trok. Ik was klaar en maakte haar duidelijk dat ik de vuilcontainers buiten ging zetten. Terwijl Fleur de wc beklom keek ze me plotseling streng aan: “Doe wel je dopje in…ik waarschuw je!” Ze doelde hiermee op het filter dat in mijn tracheastoma gedrukt moet worden. Het zat er al in, maar dat had Fleurtje niet gezien. Mijn lachen inhoudend beloofde ik het plechtig.
Buiten was het aan het sneeuwen en er stond een gemeen windje zag ik. De thermometer gaf 2 graden aan. Ik liep daarom terug naar het halletje – waar ook de wc aan grenst – om van de kapstok een sjaal te pakken. Fleurtje was ondertussen klaar op de wc. “Doe je serieus een sjaal om?” vroeg Fleur afkeurend. Ik keek haar verbaasd aan. “Die sluit je dopje toch af, dan kan je geen adem meer halen!” Desondanks sloeg ik de sjaal om en of de duvel ermee speelde kreeg ik ook meteen een heftige hoestbui. “Zie je wel?”, zei Fleur terwijl ze voldaan lachend langs me heen huppelde.
Fleurtje is wel vaker lekker bijdehand, maar zelden zo vroeg en zo on topic als vandaag. Ik mag dat wel. Vooral omdat ze het altijd weer weet af te wisselen met tedere momenten. Ik hoefde daar niet lang op te wachten. Ik had de containers ‘buiten’ gezet. ‘Buiten’ is een makkelijke term die erin is geslopen, maar fout. De containers staan altijd al buiten, alleen op ophaaldagen moeten ze een meter of 25 verplaatst worden naar de verzamelplaats. Om het de vuilnismannen iets makkelijker te maken. Ook omdat als je ze voor je deur laat staan je de kans loopt dat ze je gewoon overslaan. Ik kwam terug en Fleur klopt op de zitting van de bank. Om aan te geven dat ik even moest gaan zitten.
“Papa, ik heb maar twee wensen in het leven.”
“Eén is er al uitgekomen…ik ben zó blij met jullie als ouders.”
“Jij en mama…ik heb een gelukkig leven.”
Ze gaf me een kus en ging weer zitten. Ik trok haar aandacht zodat ze mijn vraag kon liplezen:
“Wat was je tweede wens?” vroeg ik.
Ik zag aan haar gezicht dat ze het was vergeten. Ze herpakte zich en met een brede glimlach zei ze: “Eten!”
Ik wees op het ontbijtje dat ik voor haar had gemaakt. Dat kwam me op nog een kus te staan.
Tevreden zaten we verder stilletjes naast elkaar. Ik met een glimlach en Fleurtje met haar mond vol.
Lees hier waarom ik donaties nodig heb.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is lief en kan via vadertje.backme.org
