Macht en Tegenmacht wekt de suggestie van balans. Evenwicht. Dat is niet zo. Tegenmacht is uitsluitend bedoeld om te voorkomen dat macht uitmondt in machtsmisbruik. Een controlerende macht die zich in geval van nood gesteund mag zien door de onafhankelijke rechtsstaat. Het is een populaire kreet op dit moment in politiek Den Haag. Vaak wordt macht en tegenmacht in één adem genoemd met ‘herstel van vertrouwen.’ Ollongren was per ongeluk even een speelpop van de tegenmacht. Zij activeerde de behoefte aan een tegenmacht die niet in het duister wordt gehouden. Want dat was het schrijnende geval. De zo verafschuwde achterkamertjespolitiek kwam als een hernieuwde mokerslag binnen. Achterkamertjespolitiek is van alle tijden. Zelden werd hij zo pijnlijk blootgelegd.
Ik wil het niet hebben over Omtzigt. Daar is al genoeg over geschreven en geblaat. Ik wil het hebben over de hardnekkige behoefte van de macht om in haar arrogantie steeds weer de tegenmacht pootje te lichten. Ik had niet gedacht dat vlak na het #verkennersdebat de politiek macht zo snel weer kak zou hebben aan de bijna van verontwaardiging ontplofte tegenmacht. En aan de met uitpuilende argusogen van de publieke opinie. Toch leek het erop dat het ‘gewoon’ gebeurde. Na het #kamervoorzittersdebat werd er gestemd. Drie kandidaten hadden hun zegje gedaan. Kamervoorzitter Arib (PvdA), ondervoorzitter Bosma (PVV) en de redelijk onbekende Vera Bergkamp (D’66).
Dat Bosma het niet zou worden lag voor de hand. Daarvoor is in de tweede kamer de PVV te ‘besmet’. Ik verwachte dat het op een tweestrijd zou uitdraaien tussen Arib en Bergkamp, waarbij uiteindelijk Arib glansrijk zou winnen. Zij bleek namelijk een uitstekend voorzitter, de afgelopen 5 jaar. Op wat kritiekpuntjes na (de verhuizing van de tweede kamer) was iedereen vol lof over haar voorzitterschap. En Bergkamp zou weer ondervoorzitter worden. Net als Bosma. Tijdens het debat gisteren gebeurde er iets vreemds tussen Wilders en Kaag. In dat verbale gevecht vertelde Kaag dat ze in een ‘persoonlijk’ gesprek met Rutte terloops had laten weten dat Vera Bergkamp haar had gebeld om haar mede te delen dat zij een gooi naar het voorzitterschap wilde doen. Niks meer en niks minder.
Een telefoontje van Bergkamp én een persoonlijk gesprek (telefonisch) met Rutte op de avond vóór het voorzittersdebat. Wilders vond het stinken. Ik moet zeggen dat ik dat op dat moment Kaag geloofde. Het ging er bij mij gewoonweg niet in dat dit kamervoorzitterschap achter de rug van de tegenmacht om even bekonkeld zou worden. De macht kán niet zo dom en arrogant tegelijk zijn, dacht ik. En toen kwam de stemming vandaag. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven.
Bergkamp 74 stemmen, Arib 38 stemmen en Bosma 27 stemmen. Hoe dan?!
Als ik hoofdredacteur van een krant of omroep was zou ik hier onmiddellijk mijn beste onderzoekjournalist op zetten.
Lees hier waarom ik donateurs nodig heb.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is tegenmacht geven en kan via vadertje.backme.org
