Waarom is er zoveel mis in de wereld? Om allerlei redenen worden op alle niveaus compromissen gesloten om de verkeerde redenen. Dat gebeurt al zo lang de mensheid bestaat. We (en met we bedoel ik niet iedereen, maar de groepen mensen die verantwoordelijk zijn) pikken zaken die we nooit zouden mogen pikken. Om maar geen voordeeltjes mis te lopen. Om niet uitgesloten te worden van die mooie deal. Om niet uitgelachen te worden door anderen die massaal doen wat wij uiteindelijk ook doen. ‘De Anderen’ weten dat en maken misbruik. De compromis is de vijand van rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid kan je niet ‘een beetje’ krijgen. Dat krijg je wel, of je krijgt het niet. Net zomin als je ‘een beetje’ zwanger kan zijn. Om specifieker te zijn: rechtvaardigheid moet je afdwingen. Zeker in de tijd waarin we nu leven.
Onverschilligheid ten opzichte van anderen vult de wereld. Uitsluitend het eigen belang heerst. Althans bij velen. Ook bij de machtigen der aarde. De tegenmacht van de ‘goeien’ die voor tegenwicht zou moeten zorgen, boet aan kracht in. Waarom gaan EU leiders nog bij dictators op bezoek? Bij Erdogan bijvoorbeeld. Heel veel landen willen vriendjes zijn met Turkije. Voornamelijk door zijn strategische positie. ‘We’ willen dat zó graag dat we ons laten schofferen door Erdogan. We kijken de andere kant op bij het inperken van de persvrijheid. We protesteren nauwelijks als Turkije zich terugtrekt uit het ‘Istanbul-akkoord’ dat (huiselijk) geweld tegen vrouwen moet inperken. Als reden geeft Erdogan dat door dit akkoord ‘familiewaarden op het spel komen te staan.’ En dat terwijl er elke andere dag een vrouw door huiselijk geweld om het leven komt in Turkije. We spreken schande, maar doen niets.
China is het machtigste land ter wereld geworden door ons. Door het Westen. Door onze handel met China. Overal ter wereld hebben de Chinezen inmiddels een fikse vinger in de economische pap. Complete Afrikaanse naties zijn afhankelijk van China. Hierdoor kan China zo’n beetje alles doen wat ze willen. In China zelf doen ze dat al heel lang. En wij keken de andere kant op. Bij kinderarbeid, executies, persvrijheid, minderheden. Noem maar op. Voor de vorm hebben we overal geprotesteerd en bezworen dat we veel zouden bereiken via diplomatieke weg. In plaats daarvan sturen we handelsmissies en roepen triomfantelijk bij terugkeer dat er ‘stevig is gesproken over schending van mensenrechten.’ Als dat werkelijk zo zou zijn had China allang dreigende taal uitgeslagen. We kijken de andere kant op, want we verdienen grof geld door zaken te doen met en in China.
Rusland doet wat het wil en wij klakken met de hakken. Bang als we zijn dat de gaskraan wordt dichtgedraaid. Of dat Putin andere ‘gekke’ dingen doet. Polen en Hongarije zitten nog steeds in de EU. En dat terwijl het allang geen democratieën meer zijn. Het zijn de machthebbers die uitsluitend aan zichzelf denken en voor onnoemelijk veel ellende zorgen. Wij spreken er schande van en laten het voor wat het is. Handel en ons eigen belang gaan voor. Uiteindelijk zal manier waarop wij kiezen voor onszelf te zorgen ons de das omdoen. De dictators van deze aarde zullen machtiger worden dankzij onze dichtgeknepen ogen en onze gevulde portemonnees. Tot wij niet meer nodig zijn. En dan is het te laat om te beseffen dat we dictators hadden moeten isoleren. De enige manier op ze de macht te ontnemen. Geen compromissen als de misstanden niet te verkroppen zijn.
Wat er mis is?
Wij, de mensen aan de zijlijn.
Lees hier meer over doneren
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is niet mis! vadertje.backme.org
