Twee keer per week heb ik oedeemtherapie. Deze behandelingen vinden plaats bij een daarvoor bevoegde en getrainde fysiotherapeut. Tot vandaag kende ik alleen de locatie aan de Diependaalselaan waar een paar jaar geleden een nieuw gebouw uit de grond is gestampt. Vroeger zat daar de aanloop van de ingang van bejaardentehuis Zuiderheide. De eerste verdieping van Zuiderheide kende ik als mijn broekzak. Mijn moeders moeder heeft daar haar laatste jaren gesleten. Mijn oma.
Ze stierf in mijn armen in het jaar dat ze 100 zou worden.
Mijn oma had het daar naar haar zin. Althans het grootste deel van haar verblijf daar. Het probleem bij zo oud worden als mijn oma is dat er weinig vrienden overblijven. Bij mijn oma was dat er geen één meer. Haar broers, zussen en vooral haar vriendengroepje in Zuiderheide waren allemaal doodgegaan. Mijn moeder was eigenlijk de enige die nog met een hoge frequentie bij oma langs ging. Ik en mijn broer gingen wel regelmatig, maar lang niet zoveel als oma had gewild. Haar zoon, de broer van mijn moeder, woont al zijn leven lang in Zeeland en kwam één of hooguit twee keer per jaar langs.
Na haar dood was hij er trouwens wel als de kippen bij om de meest waardevolle bezittingen van oma te kapen. Maar dat is weer een ander verhaal.
In tegenstelling wat mijn moeder beweerde was oma zeker niet aan het dementeren. Vergeetachtig, dat wel. Tot haar dood heeft ze iedereen herkend. Zolang ik haar heb gekend, heeft ze altijd namen door elkaar gehaald. Op het eind was dat niet anders. Dat maakt je niet dement. Dat maakt je een oma. Oma’s doen dat. Allemaal.
Met mijn oma stierf een oorlogsdrama waarvan ik nooit alle precieze details heb kunnen achterhalen. Wel dat er enorm leed is geweest met ingrediënten voor een ongelooflijk oorlogsdrama. Als de tijd rijp is zal ik daar meer over schrijven. Dat is een familiedrama dat verder reikt dan alleen het gezin van mijn oma. Oma heeft een manier gevonden om zich voor onvoorstelbaar leed af te sluiten. Mede daardoor is het de meest vrolijke oma geweest die een kleinzoon kan wensen. Ze lachte altijd. Was altijd vrolijk. Niets was geforceerd. Oma was écht. En ik kan het weten. Ik was haar lieveling.
Ik ben ervan overtuigd dat oma’s eeuwige optimisme ervoor heeft gezorgd dat ze zo oud is geworden. Ondanks de glaasjes port en de caballero’s zonder filter. Ik denk nu vaker aan mijn oma. Elke keer als ik op de behandeltafel gepijnigd wordt door de oedeemtherapeut. Als ik na de behandeling naar buitenloop ligt er een kale, lege bouwput. Op de plek waar ik vroeger de trap naar de 1ste verdieping nam. Naar oma.
Vandaag moest ik naar een andere locatie. Ook op de Diependaalselaan. Hier stond vroeger een bibliotheek. Hier kan ik op de behandeltafel ook gewoon aan oma denken. Ik ging naar een andere bibliotheek.
Waarom ik jullie centjes probeer af te troggelen lees je hier
DISCLAIMER: Gratis lezen mag, doneren is cool en kan via vadertje.backme.org
