Veertien maanden in lockdown. Ik ben een pietlut geworden. Het is er ingeslopen. Net zo langzaam als een kind dat groeit. De ouders zien altijd pas als hoe groot hun kind is geworden als de buitenstaander het verbaast opmerkt. Zo ben ik ook een pietlut geworden. Niet dat ik door anderen daarop gewezen ben, daarvoor komen veel te weinig mensen langs. Wel qua snelheid. Ik merk het aan mijn toenemende chagrijn over pietluttige zaken. Aan desinteresse in mijn omgeving. Aan onzekerheid die ik bestrijd met boosheid. Aan slapeloosheid ’s nachts en oververmoeidheid overdag.
Het is niet alleen de lockdown. Het is de gedwongen quarantaine-discipline die bij mijn breekbare gezondheid noodzakelijk is. Mijn laatste ‘uitje’, buiten mijn familiekring, dat een indruk om me heeft achtergelaten is de masterclass van Eva Hoeke. Vijf augustus vorig jaar. Twee weken later werd er supraglottisch larynxcarcinoom (strottenhoofdkanker) bij me geconstateerd. Ik ben mezelf nog steeds dankbaar dat ik dat risico toen heb durven nemen. In november ben ik geopereerd waarna een bestralingstraject en oedeemtherapie volgden. Mijn stem is door complicaties nog steeds maar mondjesmaat ‘beschikbaar.’
Misschien heb ik wel een beetje het recht op een pietlut te zijn. Ik weet het niet. Van mij hoeft het niet. Ik vind mezelf helemaal niet aangenaam in de ‘pietlut-stand’. Voorkomen lukt me maar zelden. Het is vaak een constatering achteraf. Ik betrapt me steeds vaker op mompelend commentaar als ik, bijvoorbeeld, mijn favoriete columnisten lees. “Wat loop je nou te klagen over je coronagesprekjes?” en “Jij hébt tenminste gesprekjes!” Dit gemompel was bij een mooie column van Marcel van Roosmalen die hij had geschreven over zijn bezoek aan de kapper. Hij wel.
Soms vertellen mensen mij ongevraagd dat zij in mijn situatie ‘helemaal door de geluidsbarrière’ zouden gaan. Ik heb dat gevoel niet. Aan de andere kant weet ik sowieso niet meer zo goed wat ik allemaal voel. Soms heb ik het idee dat ik helemaal niets meer voel en soms denk ik dat ik uit elkaar plof van om voorrang vechtende emoties. Ik hou ze meestal in, bang voor wat er misschien uitkomt. Uiteindelijk is mijn conclusie altijd dezelfde: het zal er wel bij horen, bij deze periode. Een verzuchting en dóór. Maar dat wordt steeds lastiger, merk ik.
Na de operatie was ik vooral blij dat ik nog het leven had. Na vijf maanden worstel ik met alle effecten die de operatie teweeg heeft gebracht. Een misvormd lijf dat getekend wordt door littekens en gaten. Een gat in mijn keel, een gat in mijn buik, een enorm litteken rondom mijn rechterborst waar de spier uitgesneden is en waarmee mijn keel opgevuld moest worden, een litteken van oor tot oor, littekenpunten waar de drains op vier plekken als slangen door mijn lijf hebben gelegen. Een doof rechteroor dat regelmatig venijnig steekt en na een hoestbui het geluid van de wieken van een helikopter maakt.
Littekens die stuk voor stuk aan mijn vel trekken bij elke beweging die ik maak. En dan de gekmakende hoestbuien die de godganse dag doorgaan en een steeds storender factor zijn bij alles wat ik doe. Als ik dit stukje aan het schrijven ben, ben ik al drie keer naar de gootsteen geweest om met een swab de stomatube leeg te swipen. Hoestslijm, korsten en bloed. Reukvermogen is weg en mijn smaak is veranderd waardoor niets meer echt lekker smaakt.
In mijn directe omgeving is de aandacht voor elkaar tanende. Iedereen worstelt op z’n eigen manier met de gevolgen van 14 maanden corona. Ik denk dat we elkaar harder nodig hebben dan ooit, maar dat we het tegenovergestelde doen. Na een enthousiast begin kruipt iedereen weer langzaam terug in z’n eigen schulp. En dat kan op lange termijn wel eens onherstelbare schade opleveren.
Maar misschien ben ik gewoon een zwartgallige pietlut.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren betekent mijn dank:
vadertje.backme.org
