Ik ben mensen in het algemeen en sommige mensen in het bijzonder meer dan zat aan het worden. Steeds vaker voel ik me verraden door mensen die namens instanties het woord doen of door mensen die gewoon dicht bij me staan. Dat gevoel van verraad vertaald zich bij instanties in woede. Ik heb daar al in aardig wat stukjes stoom over afgeblazen. Bij mensen die dichtbij me staan uit zich het gevoel van verraad in verdriet en machteloosheid. Vooral omdat niemand er wat aan kan doen. Het zijn de omstandigheden die het veroorzaken. Mensen reageren niet altijd op omstandigheden zoals ik dat verwacht. Het wordt in ieder geval niet veroorzaakt door acties van mezelf.
Als ik dat schrijf en teruglees besef ik dat de vorige paragraaf om voorbeelden schreeuwt. Die krijgt u niet. Ik kan niet mensen in verlegenheid brengen die er eigenlijk ook niks aan kunnen doen. En zeker niet mensen waar ik veel om geef. Wat ik wel kan zeggen dat ik het zat ben om steeds daar te staan waar de klappen der toevalligheid worden uitgedeeld. Deels is mijn blinde vlek daar schuldig aan. Om klappen te kunnen ontwijken, moet je ze wel zien aankomen.
Anders is dat bij instanties en overheden. Daar zie ik het meestal aankomen voordat het überhaupt in zicht is. Soms ook niet. En soms halverwege. Soms ben ik verbaasd. Ik was verbaasd bij de Toeslagenaffaire. Niet omdat het gebeurde, maar omdat er zo verschrikkelijk arrogant mee om is gegaan. En nog steeds. Er zit geen rem op de schaamteloosheid van overheden en hun algoritmes. Nog steeds zie ik de spaanders van het ongecontroleerde hakwerk van de overheid langskomen.
Het schaamrood moet nog van de kaken wegtrekken over het ene schandaal of er wordt alweer in nieuw schandaal in gang gezet. Het is een soort wildgroei geworden waarbij het doel volkomen uit het oog is verloren. Gaat het om geld binnenharken? Om de burger klein te houden? Om van andere schandalen af te leiden? Zeg het maar. Misschien is het wel allemaal waar. En ondertussen wordt ons, het Volk, de worst der verandering voorgehouden. Superlatieven schieten de machthebbers tekort om ons te bezweren dat er ‘alles aan wordt gedaan dít nooit meer te laten gebeuren.’ Als je dat hoort is er weer iets in de maak dat een volgend schandaal gaat opleveren. De overheden leren niet, omdat ze niet willen leren. Ze zijn al veel te lang gewend aan het misplaatste idee dat zij het beter weten dan de rest.
Dat het ook anders kan bewijst Finland. Zij zijn voor de derde keer op rij het gelukkigste land ter wereld. Finland wordt voornamelijk bestuurt door vrouwen. Met de jongste premier ter wereld. Een sociaal democratisch dame van 34 jaar. Ze hebben daar een verzorgingsstaat.
Hadden wij die nog maar. Dan was ik onze overheid vast niet zo zat geweest als nu.
Het gelukkigste volk ter wereld!
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is lief en kan via vadertje.backme.org
