Gisteren ben ik weer begonnen met een taakje op me te nemen dat vóór mijn Tumortoestand dagelijkse routine was. Namelijk het wegbrengen van dochtertje Fleur (6) naar school. In de routine die alweer een eeuwigheid geleden lijkt, zat ook het ophalen van Fleur begrepen. Dat gaat nog te ver op dit moment. ’s Ochtends is het overzichtelijk omdat alle ouders haast hebben. Er wordt niet geklonterd. Geen samenscholingen. ’s Middags is dat anders. Van vrouw Linda heb ik begrepen dat er samenscholingen van ouders zijn alsof er geen corona bestaat. Geen goede omgeving voor mij op dit punt. Alleen wegbrengen dus.
Ik merk als ik Fleurtje met de auto naar school breng hoe ontzettend klein mijn wereld is geworden. Afgedwongen door corona en een zwak gestel. Wij wonen in een volksbuurtje dat ingesloten wordt door twee drukke wegen. Eén winkelstraat en parallel de ‘ringweg’ van Hilversum. De Diependaalselaan. Wij ertussen in. In ons buurtje staat de tijd stil terwijl aan weerskanten het leven ongemerkt voorbij sjeest. Om Fleurtje naar school te krijgen moet ik een stukje over de Diependaalselaan.
Nog niet zo lang geleden moest ik dagelijks naar het AUMC voor bestralingstherapie en dus ook over de Diependaalselaan. Toen werd er nog veel thuisgewerkt. Nu doet de drukte vermoeden dat het hele thuiswerkidee overboord is gekieperd. Ongekende drukte en files in de ochtend. Wanneer de omslag is geweest? Ik heb geen idee. Hoewel maar 100 meter bij me vandaan gaat het verkeer volledig langs het volksbuurtje heen. Letterlijk en figuurlijk.
Gisteren vroeg Fleurtje of het wel een goed idee was dat ik haar wegbracht. “Sommige kinderen zijn erg bang voor je papa, helemaal Sophie!” Ik zei tegen Fleur dat dat volgens mij wel meeviel en dat haar vriendinnen er toch aan moeten wennen dat ik gek klink en een gaatje in m’n keel heb. Gelukkig was Fleurtje het daar wel mee eens.
Het herwinnen van routinematigheden is een prioriteit voor me geworden. Mijn slaap-waakritme ligt volledig overhoop. Wil ik straks weer enigszins kunnen deelnemen aan het dagelijks leven dan MOET de routine van weleer, in iedere geval grotendeels, worden herwonnen. Dat is lastig omdat de tweewekelijkse oedeemtherapie voor overweldigende vermoeidheid zorgt. Ik probeer dat nu op te vangen door voorafgaand aan de therapie een uurtje te gaan liggen. De noodzaak om op te staan is dan aanwezig. De uitdaging zit ‘m in erna. Maar goed. Niet alles tegelijk.
Vandaag loopt het anders.
Om 11.00 heb ik oedeemtherapie. Om half elf maakt vrouw Linda me wakker. Om 5 over half 11 stormt ze de slaapkamer binnen met haar telefoon in speakerstand. Ze belt met haar werk om te zeggen dat Fleurtje een ongeluk heeft gehad met school-judo en misschien haar sleutelbeen heeft gebroken. Ik ben meteen wakker. Ik wil mee, maar dat mag niet. Coronaregels staan dat niet toe. Vrouw Linda haast zich naar school om met Fleurtje naar de SEH te gaan. Ik ga met een zeer onbehaaglijk gevoel naar de oedeemtherapie.
Bij thuiskomst rond half 12 zitten vrouw Linda en dochtertje Fleur te wachten op de dokter. Fleur is stoer meldt vrouw Linda in een WhatsApp bericht. Ze is in de wachtkamer zelfs even in slaap gevallen. Terwijl ik dit typ krijg ik bericht van vrouw Linda dat Fleurtje haar sleutelbeen heeft gebroken.
Arme, dappere schat.
Lees hier waarom ik om donaties vraag.
DISCLAIMER: gratis lezen mag, doneren houdt mij in de lucht en kan via:
vadertje.backme.org
