Het is donderdag. Heel soms is mijn donderdag een heerlijke prutteldag. Een dag dat er niks gebeurt en die ik zonder gejakker in alle glorie kan absorberen. Vandaag is zo’n donderdag. Bijna heb ik de week volgemaakt met mijn voornemen dochtertje Fleur elke dag naar school te brengen. Morgen nog één keer om dat verlangen vol te maken. Volgende week een nieuw doel erbij. Maar dat is nog ver weg en telt niet op deze fijne prutteldag. Ik wist het eigenlijk al toen ik vanochtend voor het raam stond, zonnetje in de tuin en een brutaal gevlekt vogeltje dat vier katten trotseerde en er mee weg kwam.
Ik zit aan de eettafel achter mijn laptop. Twitter staat op mijn scherm te tetteren. Vrouw Linda zit in de tuin. Ik zie door het glas in de achterdeur net haar voorhoofd. Af en toe zie ik haar handen wild in de lucht slaan en een insect in blinde paniek wegvliegen. Dochtertje Fleur zit in ‘haar’ hoekje op de bank te ’telefonen.’ Af en toe een gierende lach om de bloopers van de Zoete Zusjes. Ook af en toe een overdreven zielig kreetje omdat ze weer een ongecontroleerde beweging met haar arm heeft gemaakt. De mitella kan niet alles voorkomen en de breuk die haar sleutelbeen spleet is nog lang niet geheeld. Ik geef haar vandaag graag haar 2de bakje chips, zonder bijkomende voorwaarden.
Ik heb Eerlijk Zeggen van Eva Hoeke op schoot. Een boek van bijna 250 pagina’s gevuld met haar mooiste columns. Een paar dagen geleden vond ik weer de rust om rustig verder te lezen waar ik was gebleven. Ondertussen heb ik ‘m bijna uit. Het feest is bijna afgelopen. Altijd na ondergedompeld te zijn in de wellustige poel van herkenning die door Eva wordt geboden, waan ik me – onterecht – een wijzer, verhevener mens. Ik aanschouw de wereld heel even met de milde glimlach van vermeende superieure wijsheid. Een lekker gevoel.
Ik kreeg zojuist een WhatsApp bericht binnen van een bevriende moeder die inmiddels een goede vriendin is geworden dat ze zich vergist heeft. Ze moet de hele dag, tot laat, werken en kan dus niet langskomen vandaag. Toeval bestaat niet. Ik las net in volledige herkenning de column ‘Geen Zin‘ van Eva. Afzeggingen zijn hemels. En als afspraken doorgaan dan is het toch uiteindelijk genieten. Met altijd weer die zuchtende, kreunende, krakende en piepende start. Het zit nu eenmaal in me. En nu weet ik dat het precies zo ook in Eva Hoeke huist.
Dat is een geruststelling die perfect past in deze heerlijke prutteldag.
Disclaimer: Gratis lezen mag, met donaties kan ik doorpruttelen!
vadertje.backme.org
Lees hier waarom ik doorpruttel over donaties
