Denken ze nu echt dat we gek zijn? De laatste tijd heb ik die vraag regelmatig gesteld. Op verschillende momenten en over verschillende onderwerpen. Toegegeven, het meest heb ik ‘m gesteld met betrekking tot het kabinet. En de acties van haar leden. Het ene na het andere schandaal en ze blozen er al niet eens meer bij. Hoe erger het wordt, des te meer beginnen we eraan te wennen. Gelatenheid door machteloosheid. Hoeveel keer kan iemand spijt betuigen? Wanneer heeft wangedrag eindelijk consequenties? Toeslagenaffaire, mijn hemel, alweer nieuwe bagger die boven komt borrelen en wéér een debat. Het debat moet nog plaatsvinden maar er zullen wéér nauwelijks gevolgen zijn voor de verantwoordelijken. Nieuw leiderschap. Mijn neus. Dat komt er niet door het alleen maar te roepen. Show, don’t tell. Om Sigrid Kaag voor het gemak maar even te citeren.
Het vaccinatiebeleid van Hugo de J…. ach, dat hoef ik niet nog een keer te vertellen. Het enige dat ik daar nog over kwijt wil heb ik al op Twitter gezet. Iets in de trant van dat als het om vaccineren gaat de verantwoordelijken angstig afwachten op groen licht van ‘de anderen’ terwijl als het om versoepelingen gaat plotseling alle risico’s worden genomen. Alle logica voorbij. De coronamutanten komen in denderende vaart op ons af. Straks helpt geen vaccin meer. En wat doen we? We zetten de vaccins on hold en gooien de samenleving open. En deze mensen, hiervoor verantwoordelijk, hebben een mandaat van de kiezer om ons nog eens vier jaar in de zeik te nemen. Ze moeten zich rotlachen.
Ik heb de vraag of ze denken dat we gek zijn ook gesteld bij het onzalige voornemen een Super League op te richten. Paralellen met de politiek knokken om voorrang in mijn hoofd. Eerst even vertellen: de Super League is een Europese voetbalcompetitie als alternatief voor de Champions League. Doel is de aandeelhouders van de rijkste clubs ter wereld nóg veel rijker te maken. Dit ten koste van de ‘gewone’ voetbalsupporter. Elitevoetbal. Een spel dat op straat is uitgevonden door en voor de gewone man. Het was dan ook heerlijk om te zien dat de machtige, steenrijke eigenaren van al die clubs door het stof moesten. Afgedwongen door hun supporters. Die pikten het niet. Het laat maar zien hoever die steenrijke hebberds van het echte leven af staan. Iedereen met een beetje voeling met de samenleving zag dit mijlenver van te voren aankomen.
De vergelijking die zich bij mij het meest opdrong was die met het socialisme. Een voorbeeld voor de hedendaagse linkse partijen. Het ‘gewone’ volk laat zien wat de macht van eensgezindheid kan zijn. Sommige voorspellingen komen ruim een eeuw later toch nog een beetje uit. En wat doen onze linkse partijen ondertussen? Niet fuseren en zich bereid tonen om te regeren zonder de ander. Getver. Wéér niks geleerd. Ze moeten zich schamen en een voorbeeld moeten nemen aan de voetbalsupporters.
Dan krijgen we misschien een keer écht nieuw leiderschap.
Disclaimer: Gratis lezen mag, support is fijn en kan via:
vadertje.backme.org
Lees hier waarom ik je support nodig heb.
