Vandaag kreeg ik een piepjonge courgette cadeau. In een wit potje. Een stengeltje met drie blaadjes, meer is het nog niet. Die courgette kreeg ik van een goede vriendin die ik al veel te lang niet had gezien. Vanochtend was zij op bezoek. De laatste keer dat zij, ik en een courgette samenkwamen was vorig jaar rond dezelfde tijd als nu. Ik was toen bij haar op bezoek en we zaten buiten in de voortuin op een bankje koffie te drinken. Naast het bankje een courgetteplant. Ik wist dat niet en zag het aan voor onkruid op anabolen steroïden. Wat een joekels zijn dat. Pas daarna zag ik de courgettes, verstopt tussen immense bladeren. Fascinerend. Het leukst is natuurlijk dat ze dat onthouden heeft en nu met een courgetteplantje aankomt.
Uiteraard heb ik haar de mantel uitgeveegd over dat flutcadeautje in dat goedkope rotpotje. Mijn stemprothese gebruik ik zo min mogelijk om het genezingsproces in mijn keel niet te vertragen, dus gebruikt zij dat op haar beurt om net te doen of ze me slecht verstaat. Daardoor moet ik m’n uiterste best doen om mezelf duidelijk te maken. Daarna lachen we elkaar uit, want dat doen we bij elkaar. We beledigen elkaar en lachen erom. Ondertussen heel goed wetend wat we eigenlijk bedoelen. Feit is dat het me roerde dat ze een ‘courgette-momentje’ van ongeveer een jaar geleden nog wist en de moeite nam om een kweekje in een potje voor me mee te nemen. Behalve elkaar beledigen kunnen we natuurlijk ook gewoon gezellig met elkaar kletsen.
Zij heeft het getroffen met haar gezin. Voor zover ik kan beoordelen. Ze heeft een goeie vent en twee schatten van kinderen. Haar kinderen gaan naar dezelfde school als Fleurtje. Haar dochter was de beste vriendin van Fleurtje, totdat ze gescheiden werden door het schooljaar. Allebei in een andere klas. Ze gaan nog wel af en toe bij elkaar spelen en komen op elkaars verjaardag. Wie weet overleeft hun fragiele vriendschap de gescheiden schooltijd en blijven het vriendinnen. Dat zou leuk zijn.
Haar zoon is, denk ik, het liefste ventje dat ik ooit ben tegengekomen. Geen vlieg doet-ie kwaad. En nu wordt hij op school gepest. Hij is niet de enige. Het schijnt een klassikaal probleem te zijn van de hoogste groep die systematisch de lagere groep in de klas pest. Kinderen kunnen wreed zijn. Haar zoon huilt elke dag en dat breekt mijn hart. Gelukkig wordt er inmiddels werk van gemaakt. Ik heb het al met de courgette erover gehad en hij denkt dat het goed komt.
Sinds vorige week breng ik Fleurtje weer naar school. Toch loop ik de vriendin nog mis. Zij heeft andere ‘aflevertijden’ dan ik. Dus kijken we allebei weer uit naar normale schooltijden waar we altijd nog even stonden te kleppen. Toen volstrekt normaal, nu iets om naar uit te kijken. Hoe raar kan het lopen. Voorlopig maak ik me maar even druk om een pril plantje. De eerste 3 weken heeft-ie geen verzorging nodig.
Ik heb beloofd dat flutplantje te zullen martelen, maar we weten allebei dat dat niet in mij zit. Volgend jaar dus een joekel van een courgettestruik, ben ik bang.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren laat me groeien en kan via:
vadertje.backme.org
