Vanavond heb ik de film Solace zitten kijken. Ik had hem al eens gezien, maar een tijd geleden. Bovendien speelt Anthony Hopkins een van hoofdrollen en dan maakt het niet uit of ik ‘m al een keer heb gezien. Van die man krijg ik nooit genoeg. Afgelopen week hoorde ik toevallig ergens dat hij alweer 83 jaar oud is. Drie-en-tachtig (!). Het eerste wat ik dacht toen ik dat hoorde, was dat ik wou dat hij jonger was. Dat hij nog heel veel films kon maken. Ik had geen idee dat hij al zo oud was. Maar goed, Solace dus. Een beklemmende, spannende thriller. Tijdens het titelshot wordt het woord solace getoond met de woordenboekuitleg erbij. Comfort in sorrow stond er bij, geloof ik. Ik heb het daarna nog even opgezocht en dat was inderdaad een van de verklaringen. Troost in ellende of verdriet. Zou het verwant zijn aan soelaas? Het moet haast wel.
Een mooi woord. Solace. Soelaas trouwens ook. Als je solace een paar keer langzaam zegt, krijg je al behoefte aan troost. Het heeft iets onmiskenbaar verdrietigs in zich. Iets desolaats. Ook als zo’n mooi, triest woord. De droge vertaling is troost. En dat bracht me naar de werkelijkheid van de huidige tijd. Troost is wat we nodig hebben. En dat moeten we elkaar geven. Maar kunnen we dat nog wel? Zitten we door alle corona, lockdown, vaccinatie en economische ellende zó diep in ons eigen verdriet, dat we niet meer in staat zijn om voldoende troost te bieden aan de mensen in onze omgeving? Zien we andermans ellende überhaupt nog? Of trekt de eigen behoefte aan troost een gordijn van mist tussen ons en de ander(en)?
Psychologie van de kouwe grond, ik weet het. Maar volgens mij hoef je niet gestudeerd te hebben, om te zien hoe iedereen aan het verharden is. Ik zie het ook in mijn eigen omgeving. Mensen die meer en meer in zichzelf keren. Hun kringetje kleiner maken. En bij het minste of geringste uithalen naar de ‘anderen’. Degenen met andere meningen. Of gewoon mensen die iets doen wat je niet bevalt. Waar we, pak ‘m beet, een jaar geleden nog de schouders over ophaalden, lopen we nu rood van woede aan. Misschien nog wel het ergste is de nonchalance die we ten opzichte van alles en nog wat ontwikkelen. We krijgen ook geen goede voorbeelden mee. De aangekondigde ‘nieuwe bestuurscultuur’ is, voor hij goed en wel is begonnen, alweer de oude bestuurscultuur. Iedereen gaat als vanouds weer voor z’n eigen hachje. De tegenstellingen zijn hetzelfde als vroeger. Een pandemie maakt ze slechts scherper zichtbaar. Eigenlijk is er helemaal niks veranderd.
Straks onder Rutte IV is alles weer vergeten. Dan maken we ons nog steeds heel erg druk. Om iets anders.
Ik hoop wel dat troost weer terugkomt. Dat verdient iedereen.
Het biedt soelaas.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren brengt troost en kan via:
vadertje.backme.org
