Vandaag waren mijn ex-vrouw en mijn oudste dochter op bezoek. Vrouw Linda was met dochtertje Fleur (6) uitwaaien op strand Nulde. Het was eigenlijk de bedoeling dat mijn oudste dochter kleinzoon Pim mee zou nemen, maar die was een beetje ziekjes. Niks ernstigs, maar niet goed genoeg om mee te gaan slepen. Dochter had net de uitslag gehad van de zoveelste coronatest (negatief). Het lot van een moeder wiens kind om de haverklap verkoudheidjes meeneemt van het kinderdagverblijf. En daardoor zelf regelmatig wordt aangestoken.
Hoe dan ook; het was gezellig. Een eeuwigheid geleden was het dat we met z’n drieën samen waren. Het was niet gepland, dan is het des te leuker. Als vanouds werden er automatisch allerlei discussies opgestart. Voornamelijk filosofische beschouwingen. Het viel me mee hoe goed ik mee kon komen met mijn bijna geluidloze stem. Slechts een enkele keer moest ik mijn zinnen anders formuleren omdat liplezen geen soelaas bood. Mijn oudste dochter en mijn ex werken regelmatig samen en zijn ook als vrijetijdsbesteding vaak bij elkaar. Het is duidelijk dat zij gewend zijn met elkaar te ‘sparren’ over allerlei onderwerpen.
Het is een vermakelijk schouwspel voor me. Ik ging me er pas vol mee bemoeien toen mijn ex Descartes citeerde. Je weet wel, die van ‘cogito ergo sum’. Vrij vertaald: ik denk, dus ik besta. Zij vertelde dat Descarte, die behalve filosoof ook wiskundige was, had gezegd: ‘het hele jaar ben ik wiskundige en 3 uur per jaar filosoof.’ Hij bedoelde daarmee dat als iemand alleen maar filosofeerde hij al snel depressief of gek zou worden. Dit was naar aanleiding van de conclusie van de meeste filosofieën dat alles nutteloos is. Ons gesprek ging dus al snel over de zin van het bestaan, de dood, of er wel of geen leven na de dood is, kwantum fysica, de nutteloosheid der dingen en een van mijn (vergeten) persoonlijke favorieten: René Gude, voorheen Denker des Vaderlands, filosoof en tegenwoordig vooral dood.
Ik realiseerde me dat ik nauwelijks iets van Gude heb gelezen. Mijn kennis over hem behelst vooral zijn optredens in de media. Zijn 24 uur met Theo Maassen en zijn optredens in DWDD. René Gude is uiteindelijk 58 jaar oud geworden. Net zo oud als ik deze maand word. Hij is gestorven aan de gevolgen van botkanker. Veel later dan de diagnose had voorspeld. Hij was een rasoptimist en hij gebruikte de filosofie om niet gek te worden van het idee van de naderende dood. Ik heb hem ooit een vurig pleidooi horen geven over het nut van de filosofie om vrede te verkrijgen met alles wat onmogelijk lijkt.
Gezien de tijdspanne waarin we ons bevinden, lijkt het me de hoogste tijd dat we ons massaal storten op zijn werk. Onze fysieke gezondheid komt uiteindelijk voor de meeste van ons wel weer in orde. Het is het geestelijke aspect waar ik me zorgen over maak. Die van mezelf voorop. Zwartgallig als ik aan het worden ben.
Morgen ga ik uitzoeken welke boeken hij heeft geschreven. De meest optimistische ga ik bestellen.
Het wordt de hoogste tijd dat ik verantwoord ga beschouwen.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is zeker niet nutteloos en kan via:
vadertje.backme.org
Houd mij leesbaar!
