Maar dan anders. Ik was van plan een column te schrijven over de Dodenherdenking en dan met name wat die voor mij heeft betekend. En nog steeds betekent. Dat doe ik niet. Waarom niet? Omdat ik simpelweg te moe ben om de juiste woorden voor een genuanceerd en belangrijk verhaal nu te vinden. De reden dat ik te moe ben begint vanochtend.
Vrouw Linda en dochtertje Fleur hebben hun vakantieverblijf in Putten kunnen verlengen tot vandaag. Ergens tegen de avond zullen zij weer thuis zijn. Ik werd wakker gemaakt door een van de vier katten die luid spinnend op mijn rug haar nagels door mijn huid probeerde te krijgen. Omdat ik daardoor in beweging kwam, was dat direct aanleiding voor kat nummer 2 om zich er mauwend tegen aan te bemoeien. Klaarwakker.
Niet genoeg geslapen door terugkerende hoestprikkels. Een moe begin van de dag. Op de automatische piloot het ochtendritueel afgewerkt. Vissen en katten te eten geven en medicatie innemen. De rest geloofde ik wel en ik rolde terug m’n nest in. Om half twaalf werd ik verwacht bij de oedeemtherapeut, dus ik kon nog proberen een paar uurtjes slaap in te halen. Dat lukt deels. Met onderbrekingen. Vuilniswagen en hoestprikkels die qua opdringerigheid om voorrang streden. Maar goed, een uurtje heb ik wel kunnen pakken. Beter iets dan niets.
Vervolgens een half uur marteling op de behandeltafel van de oedeemtherapeut. Genoeg om me te slopen. Weer thuis liggen de drie boeken van René Gude, die ik gisteren heb besteld, op de mat. Die kunnen natuurlijk niet onaangeroerd blijven liggen. Snel werk ik nog één goed voornemen af (de was opvouwen) en dan vergrijp ik me aan een van de drie boeken. Meteen word ik meegezogen in zijn wereld. Ik lees door tot mijn broer Henk zich om vier uur meldt voor een knipbeurt. Dat wil zeggen: tondeuse erover en klaar. Henk kwettert zo mogelijk nog meer dan Fleurtje en dat ervaar ik als rustgevend. Ik hoef alleen maar te luisteren. Henk gaat iets voor vijven weg en ik duik terug in mijn boek tot vrouw Linda en dochtertje Fleur thuiskomen. Een klein uurtje later.
Fleurtje zit vol verhalen en kwettert vrolijk in de rondte. Tussendoor strooiend met knuffels voor papa. Altijd goed. Niet veel later zitten we te eten en kletsen we de boel bij elkaar. Fleurtje duikt nog even in de wereld van de Zoete Zusjes op JoeTjoep en vrouw Linda geeft me de wat meer samenhangende versie van Fleurs verhaallijn.
Vervolgens is het rond 7 uur ‘chilltijd’ voor Linda en Fleur. Dat is iets nieuws. Dan kan vrouw Linda een uurtje rusten terwijl Fleur bij haar in bed in slaap mag vallen. Vandaag lukt dat niet omdat Fleur nog lang niet uitgekletst is. Al dat gedoe om me heen vind ik heerlijk. Ik heb ze gemist. Net voor achten is vrouw Linda weer beneden. Samen kijken we in stilte naar een bijna lege Dam. Even later werp André een handkus terug.
Mijn verhaal over Dodenherdenking moet nog even wachten. Ik ben tevreden ingestort.
Disclaimer: Gratis lezen mag, donaties hebben mijn eeuwige dank en kunnen gedaan worden via:
vadertje.backme.org
