Naar aanleiding van mijn vorige column heb ik een aantal verontruste WhatsApp berichtjes gekregen van lieve vrienden die me heel erg aan het hart gaan en die ik onder andere door Corona veel te lang niet heb gezien. Zij maakten zich een beetje zorgen omdat ik de laatste tijd nogal veel aan de dood refereer in mijn schrijfsels. Uiteraard heb ik dat even gecheckt en dat is inderdaad zo. De reden dat ik het moest checken is omdat ik altijd tot op zekere hoogte met de dood bezig ben, dus valt het mij minder op als ik daar dan ook meer over schrijf.
De frequentie is, uiteraard, intenser geworden sinds er een tumor is weggesneden en ik een bestralingstraject heb doorlopen. Daardoor ben ik in een vreemde situatie terecht gekomen. De prognose is dat ik 46% kans heb dat ik over ruim 4 jaar nog leef. Of je nu wilt of niet, die wetenschap verandert je manier van denken. Hell, het verandert alles! Niet alleen hoe je zelf naar de wereld kijkt, maar ook hoe de wereld naar jou kijkt. Dat blijkt alleen al uit het goedbedoelde zinnetje: “ik ga je echt niet anders behandelen, hoor.”
Die bewering maakt zichzelf onwaar. Niemand zal dat tegen je zeggen in een ‘normale’ situatie. Dat geeft op zich niet, maar het bewijst wel dat niets meer hetzelfde is. En misschien wel nooit meer wordt. Dat is geen uiting van een depressieve emotie of iets dergelijks, het is een droge constatering. Niets meer of minder. Hoewel ik al een leven lang worstel met de vraag hoe het best om te gaan met de Dood, is die vraag er niet ‘depressiever’ op geworden omdat ik kanker heb gekregen. Hooguit vereist het proces een versnelling. Ik schreef al eerder dat ik me meer op de filosofie ga storten. Te beginnen met het werk van René Gude.
Hij had ook kanker en heeft dankzij de filosofie uiteindelijk vrede gemaakt met de Dood. Zover ben ik nog lang niet. Daar komt bij dat ik in de vreemde situatie zit dat niemand weet of ik straks kankervrij ben of dat er uitzaaiingen zijn. Een soort van Kiezel-Twilight-Zone. Er gebeuren een heleboel dingen tegelijk, terwijl m’n gevoel zegt dat er helemaal niets gebeurt. Ik ben nog de ideale weg aan het zoeken voor het dagelijks onderhoud van mijn strotstoma, ik heb 2 tot 3 keer per week oedeemtherapie om lymfevochtbanen door littekenweefsel te forceren en ik moet nog steeds leren praten.
Ondertussen heb ik nog steeds dagelijks te maken met de effecten van de operatie en bestraling. Zoals enorme vermoeidheid, belachelijke kortademigheid en ben ik ook nog steeds half doof. Mijn verschijning is er ook niet beter op geworden. M’n rechtertiet omgeklapt om het vleestekort in m’n nek aan te vullen. Een zichtbaar gaatje in m’n buik, het permanente aandenken van een maagsonde. Littekens rondom m’n verdwenen borst en een litteken van oor tot oor in mijn nek. Halverwege een gat.
Natuurlijk worstel ik met alle hiervoor beschreven omstandigheden. Maar geen van allen zijn ze voor mij reden om van een flatgebouw af te springen. Noch anderszins me van het leven te beroven. Integendeel. Juist door er veel over te schrijven en lezen hoop ik uiteindelijk rust te kunnen vinden in mijn hoofd. Ongeacht wat me nog te wachten staat.
Ik ga door, ook al voelt het voorlopig nog als stilstaan.
DISCLAIMER: gratis lezen mag, doneren is vooruitgang!
vadertje.backme.org
