Twee berichten deden mijn hart vandaag iets sneller kloppen dan, pak ‘m beet, de afgelopen anderhalf jaar. Vanaf 19 mei mogen de dierentuinen weer open. Yes, Artis! Mijn hart kon hier alleen maar sneller door kloppen omdat ik tegen die tijd waarschijnlijk mijn eerste vaccinatie heb gekregen. Ik wil met dochtertje Fleur (6) naar Artis. Net zoals ik vroeger met mijn vader heb gedaan. Alleen met Fleurtje. Met z’n tweeën. Ik vroeg vanavond of Fleurtje daar zin in had. Spontaan maakte ze een raar dansje op de bank. Vreugdekreetjes uitstotend. Of ze dan ook naar de Artiswinkel mocht om een souvenir uit te kiezen. Natuurlijk mocht dat.
Pas nadat ik van alles had beloofd, begon ik na te denken over de praktische kant. Het logistieke gedeelte, mijn uithoudingsvermogen en nog een handjevol bezwaren die me tegen zouden kunnen houden. Dat gaat dus niet gebeuren. Ik kan betere redenen bedenken om het wel te doen, dan om het niet te doen. Makkelijk. En dat is meer dan ik nodig heb. Ik heb een foto van mij en mijn vader in Artis uit 1979. Zestien jaar was ik toen. Ik gun Fleurtje ook zo’n foto. Alleen die foto is voor mij al reden genoeg om te gaan.
Het idee dat Fleurtje misschien ooit ook wel eens met haar kind naar Artis gaat en dan ook zo’n foto laat maken, stemt mij blij. Dat geeft mijn eigen herinnering extra gewicht. Een mooi gewicht. Alles aan Artis is goed. Ik heb geen enkele slechte herinnering aan Artis. Daarom is het de mooiste en beste dierentuin die er bestaat. Blijdorp, Emmen, Ouwehand, Amersfoort, noem ze maar op. Overal ben ik geweest. Ze halen het niet bij Artis.
Geen mooiere ingang dan de ingang van Artis.
Ik kan me herinneren dat we vanaf de auto nog een stuk moesten lopen naar de ingang. Langzaam liepen we langs het hekwerk richting de hoofdpoort. Langs de standbeelden van dino’s en de dierengeluiden die zo uit de jungle leken te komen. Het was meteen spannend. Vol ontzag luisterde kleine Menno naar de oerkreten van over het hek. Tegen de tijd dat we bij de ingang waren ontplofte ik zowat van ongeduld. Eerst op de foto en het kaartje kopen. Dat duurde al een eeuwigheid. En daarna eindelijk de dierentuin in. De foto zou op ons liggen te wachten als we weer weggingen. Véél later.
Hoogtepunt was natuurlijk het voeren van de zeehonden, die de vissen duikend vanaf een rots in de lucht opvingen. Bedreven oppassers die de vissen in de lucht wierpen. De ‘Ahhhh’s en Ohhhh’s’ waren niet van de lucht. Voertijd om 14:00 en 16:00. Andere hoogtepunten waren het Aquarium, een enorme hal met de meest fantastische vissoorten en het reptielenhuis.
Het slangenhuis noemde Rutte het vanavond op de persconferentie. We mogen er niet in. De versoepelingen gelden voor buitenverblijven.
Nou ja, dan moeten we maar weer terugkomen na de volgende versoepelingen. En dan neem ik behalve Fleurtje, ook mijn oudste dochter Natasja en mijn kleinzoon Pim mee.
Mij benieuwen wat ze van het reptielenhuis vinden.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren heeft mijn dank en kan via:
vadertje.backme.org
